İÇİMDE BİR SEN VARDIN ASLINDA
Kurumaz yaðmurlarýn sýzýsý var yazdýðýn satýrlarýn arasýnda.
Ýçlerinde bir ben ki yoktum!
Sararan kâðýtlarla biriken duygular deryasýna sýðýndýðým o an da,
Söylenmemiþ hisler vardý gözlerimi kapadýðým ölümün kýyýsýnda.
Ýçimde bir sen vardýn aslýnda!
Bir sen ki kararan gözyaþlarýnýn ýslattýðý bir sonbahar sabahýydý dünyama doðan.
Ucu açýk kesik cümlelerle serpiþtirilen kelimelerle
Kanayan yüreðin yangýnlarýnýn kenarýnda terk edilmiþ çocuk bendim sen bilmeden.
Oysa sen bilemezsin zamansýz yaðan yaðmurlarýn ýslattýðý bedendeki soðuk acýyý.
Titreyen bedenle sevdiði yârinin yanýna koþabilmeyi,
Onun sýcak elleriyle güneþ aydýnlýðýyla bir kalple birleþmeyi.
Neydi aramýzdaki birleþemeyen yollar!
Taþ kaldýrýmlarla belirgin Þafak sokaðýnýn ardýndaki kimsesiz karanlýk elbiseli insanlar.
Belki seni bilmiyorlardý elbet!
Saçýndan savrulan yaðmur kokusunun kalpleri taþkýnlara çeviren selini.
Bilemezdin aslýnda benim içimden geçen sana dair her þeyi!
Zamansýzca rüzgârýnda savrulan kurumuþ sana dair eski bir gül tanesini.
Ýçimde sana dair sensizliðe dair ne çok þey bir bilsen!
Suskun duvarlarýmýn kuytu köþelerinde senin fotoðrafýnla aydýnlattýðý ýþýltýlý odamdan yansýyan düþleri,
Fotoðrafýn karþýsýnda her yudumumda en sevdiðin çayýnýn kifayetsiz lezzetini,
Ýçimde bitmeyen aþkýnýn sönmeyen ateþini.
Bilirsin elbet!
Bilirsin sonbahar yaðmurlarýný ne çok sevdiðimi!
Suskun sokaklarda insanlardan olabildiðince çok uzaklarda sensiz geçiremeyeceðimi.
Zamanýn uðultusundan geceleri seni düþlemeden uykusuz geçirmediðim onca saatimi.
Ya da eskimiþ mektuplarýma senin kokunun iþlediði,
Karadeniz kokulu kalp oymalý taþ tanesini.
Yorgunum sevdiceðim!
Ne çok vurgun yemiþsem karanlýk denizlerinde.
Ne çok yaralar kanatmýþsan yüreðimde.
Ve ne çok ki aþkýnýn korlarýndan kör etmiþsen gözlerime.
Yorgunum sevdiðim!
Öyle ki bir zamanýn karanlýk þehrinin suskun sokaklarýnda,
Kimsesiz terk-i diyar ucube bir evin bitkin odasýnda,
Soðuk bir yaðmurlu sonbahar gecesi
Dökülen yaprak taneleriyle gömülmeye hazýr yapayalnýz yataðýmda,
Bir elimde sana dair senden yadigâr mektuplarýn,
Diðer elimde sýmsýký avuçladýðým kalp oymalý taþýn,
Donuk bakýþlarýmýn belirsiz saatlerce dalýp gittiði duvarlarýn en kuytu yerinde herkesten sakladýðým fotoðrafýn,
Ve yeni yeni akmaktan kan damlayan ölüme ulaþan gözlerim.
Ruhun býrakýp gittiði sensiz yetim kalmýþ benden kalan tek þey cansýz olan bedenim.
Ve saðýrlaþmýþ artýk duymadýðým çalmaktan yorgun düþmüþ sesinin kayýtlý olduðu doðum günümde hediye ettiðin teybin.
Hayatýn aþkla dolan satýrlarýyla yazýlan mektuplarýnýn içinde,
Bir daha yazýlmayacak tek þey olan bitmeyen sevgimiz,
Sarýlmadan uyuyamadýðýmýz mektuplarýmýz.
Geçmiþte saplanmýþ yýllanmýþ hatýralarýmýz.
Zamansýz sonbahar yapraklarýnda,
Gömüldüðüm topraðýn derinliklerinden yükselen sana ki söylenmemiþ sözlerim.
Aþkýnýn sözleri!
Ayrýlýðýn ölümle bitecek olan son görevi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.