duyulmayan çığlıklar

sesleniyorum, sesleniyorum sesimi duyan yok
sesim sessiz duvarlara çarptýðýnda anladým ki
her þey susmuþtu artýk
dili yoktu o acýnýn.
durmuþtu o zaman.
o anlamsýz git geller yaþanýrken.
acý içine düþtüðümde anladým olanlarý
çaresizce kývranmanýn ne demek olduðunu anladým
akýp gidiyordu zaman
sýkýþmýþ yüreðimdeki belirsizliklerle
olanalar ve olacaklar kabus gibiydi
kimseler yoktu.
bakamýyorduk her yer hala karanlýktý
hüzün koca bir duvar.
acýlar ise dayanýlýr gibi deðildi
yokluklarýn sefa sürdüðü hayatýn cenderesinde
acýlý gözlerdeki o korku gölgeleri
hüzünleri yansýtan o ürkek bakýþlar.
iç sýzlatan o anlar.
geçip gitti koca bir geçmiþ
bir say bakalým kaç özleyen var geride kalan
göçüp giden kaç can
hangi sinelerde kaldý izleri bilmem.
hangi sinelerde ateþ
zamanýn mahkum ettiði o anlarda
bir dramýn kucaðýndaki sessiz çýðlýklar yükselirken
kimselerin duyamadýðý acýlar yaþanýyordu
ses vermiyordu yýkýk duvarlar
zaman kendi sessizliðinde boðarken acýlarý
duyulmayan sesler renksizdi.
geçmiþi düþünürken
iyiliðe adanmýþlýðýn o dost yanlarý üþüyordu
zamanýn oynadýðý oyun içinde kalýyordu sesler
uzanamayan o eller
geç kalmýþlýðýn fütursuzluðunda anlamsýzlaþýrken.
sallandýkça yýkýlýyordu her þey
selasýz, kefensiz gömülürken canlar
sýzlarken burun direði tüm geç kalmýþlýklara.
olanlardan imtina etmek imkansýzdý
piþmanlýðýn olmayan telafisi
bir türlü dolmayan boþluklarda gezinirken.
anýlarda býraktýðý acý iz.
ve o son hali
düþündükçe geçmiþe gidiyor her þey
ne çok þey var söylenecek sustuðumuz
sustuðumuz ne çok þeyler
söylemedim söyleyemedim.
o gün onlar sustu
bu gün ben susuyorum.

Mehmet Demir
01..04.2023 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: