Nakış

biraz da yol’a düþmenin bozkýrýdýr
kýzgýn çan’ýn sevda türküsü


ikindi güneþlerinin yapraklý nakýþýnda
gurbet hüzün
sabýr hasretlerinin gül yüzü
ve sessizliði sarýya çalan çiçek tozlarýnýn
gölgesinde þairler ve þiirler
þarabýn ve ölümün
aðlayan buhuru
yaþama..




aynada
suda,havada
tepeler bir ceylan gibi bakarken
Bir düþ ,kuyusuna uykusunu býrakýrken
çöl ayný renkle þemþiye açar
ki,yürümek
kuþlarýn sesiyle
usul usul




kekeme dokunuþlarýn bakýr ufkunda
bir çocuk kadar özlemek
rüzgarlý saçlarý,kendimi ve
ay çaðýltýsýný..
dünyanýn suretine aðaran aðaçlar
uçurum yaðmuru
göç sýzan odalara




ateþler içinde güz buðusunun yeþil çatlatan kokusu
ýssýzlýðýn su uyanýþý omuzlar
kül aðzýnda güne bakan
dilimizde þehir
ayaðýmýzda toprak
kim ne söylerse söylesin
uzanabilir sabahlý bir çiçek
kadife kollarýyla



Bazen
sessiz acýnýn kývrýmýnda bulut
aðýr aðýr inerken
kendine kuþ olan zamanýn elleri titrer
ve tohumlarý duvarlarýn
gürbüz bahara aþký emzirir
sýyrýlýp gelirken tül
susmalý ve dinlemeli ay’ý
her gece selam savururken
yaralý bir demi saklamalý zaman
dilime

...
Sosyal Medyada Paylaşın: