çivisi çýkmýþ günlerden kalma bir hüzün mavinin kapalý penceresi bir leke býrakýyor güneþine zorluyor güç çýktýðým merdivenlerini günlerimin. ellerimle kardýðým ýslak sabahlar düþüyor omzuna sonbaharýn o yaðmurlu kýrmýzý þal titretiyor ruhumu
varlýðýn kanatlý kapýsý açýlýyor sokaðýna adýmý görmek istiyorken en baþta rengi soluyor sanki bütün kadýnlarýn nasýl duymaz diyorum acýsýný, zulmeden nasýl rahat uyur mezarýnda sevdasý zehre bulanan aldatýlanlar varken sýzarken topraðýna gözyaþlarý nasýl uyur yaþamak kendine biçmiþken cümle hakký
unutarak bir kedi köpeðin de can olduðunu bir ev sanýr yaslandýðý kýzgýn taþý cehennem olur elleri, iter cennetini yalnýz bir kadýn duygusu deðildir hayatý çamura bulayan masum bakan o göz, gözler ver der hesabýný yaptýðýn iþkencenin yaþamak istiyordum herkes gibi ben de severek, sevilerek..
02. 12. 2022 / Nazik Gülenay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.