DOKUNAMAZ ÖYLECE...

Gün batýmýnýn esir ettiði þehrin sokaklarýnda sevgiye susamýþ bir avuç yüreðin içinde,
Derinliklerinden, kulaklarý delip geçen amansýz bir kavganýn ortasýnda yapayalnýz bir çocuk misali
Terk edilmiþ üstü baþý kir içinde ekmek kavgasýndan soðuktan titrediði vakitlice,
Bir bardak sýcak çayýn verdiði o eþsiz mutluluðun,
Hayatta paranýn satýn alamayacaðý eþsiz bir hazinenin keþfi baþlar þehrin ufuklarýnda.
O vakitler,
Zaman hiç de yorgun, düþkün deðildir insanýn suratýndan masumca dokunup geçtiði anlarda.
Yaþlanmýþ boynu bükülmüþ aðaçlarda hiç de yaman da deðildir hani.
Hele sonbaharýn ruhlarý titrettiði zamanlarda dallarýna konan kuþ sesleri çýnlarken o vakitler insanýn kulaklarýnda,
Kifayetsizliðin sarsýcý suretidir yaþanýr yüreðimin esaretinden kaçýþtýðým þehrin ufuklarýnda.

Sisler kuþatýr arada gözlerine mil çekilmiþ sokaklarýna.
Kaçamak sevda peþine düþer o vakit insan.
Kaçamaz elbet yüreðinin perdesinden kaybolan onca hislerin esaretinden,
Susturamaz zihninden yankýlanan þehrin naðmelerini.
Kopamaz, kavuþamadýðý sevgiline sarýlýrcasýna öylece kapýlýr hayali ruhinden,
Atamaz suskun kalmýþ kör kurþunu rengi sokaklarýna.
Anlatamaz içinden geçenleri.
Kapýlamaz arada benliðini sarýp duran o eþsiz þehrin sahipsiz efendilerini.

Düþemez amansýzca vakitsizliðin peþinden, anlatamaz içinden geçenleri.
Sonrasý yýlgýn yangýn yerine döner þehir.
Kapatamaz zindan esaretine tutkun sualleri.
Kapýsýný kilitleyip atamaz yüreðinin içten içe.
Yoramaz o naif bedeni suskun sokaklarýnýn yüz görmez kuytu duvarlarýna.
Dokumaz usulca maðrur sahipsiz bir çocuðun sýcaklýðýný içine çeker gibi.
Kapýlamaz öylece ay ýþýðýnýn eþsiz raks ediþini.
Ayrýlamaz belki,
Savrulan güz çiçeklerinin ser piþtiði yollardan karanlýk gökyüzüne gizli sevdasýnýndýr haykýramaz.
Ýçine çekemez yolunu kaybetmiþ yapraklarýnýn kapýldýðý düþsel toz tanelerine.
Anlayamaz þimdi.
Doðduðu þehrin suretinden kayýp giden koca ömrüne boyun eðemez sanki
Her göz bebeklerini yumduðu vakitler bir gece vakti ölümün soðuk yüzüyle anlatamaz hiçbir þey.
Ruhunun karanlýk denizlerinden atamaz derin sonsuzluða.
Yorgun hastalýkla sulanmýþ fani bedenini artýk canlandýramaz öylece.
Göz açýp kapayýnca silinip giden gözyaþlarýna aman veremez.

Topraðýna bir gün ebedi evine göç ettiðinde anlayacaktýr çoðu þeyi.
Kayýp giden onca koca ömrün uzaðýndan þehrinin karanlýk ufuklarýndan dökülen aðaçlarýna o bin bir hasretini.
Dokunamaz öylece…

Sosyal Medyada Paylaşın: