Yüreği Pamuk Gibi Olmalı

Merhaba hayat!
Biliyorum, sen bu gün de gamzelerini göstereceksin bana.
Ben güldüðünü sanacaðým,
Sen gamze çukuruna atacaksýn beni.

Çýkayým diye ip salmayacaksýn tabi,
Hiç bir zaman da, salmadýðýn gibi.
Ama her çukur gibi,
Onun da bir sonu var,
Öyle deðil mi?

Þimdi kalkýp da bana
"Neden ellerin yaralý’ diye soruyorsun.
Sen, hiç bir zaman ip salmadýn ama,
Çýkmak için ben ellerimi kanattým her defasýnda.

Bak þimdi,
Benim de gamzelerim var.
Ama senin ki kadar dipsiz,
Seninki kadar acýmasýz deðiller.
Onlar acýya bile tebessüm eden,
Güzel mi güzel gamzeler.

Þimdi bir de alay eder gibi,
‘Kendinde en çok neyi seviyorsun’ diye soruyorsun.
Söyleyeyim gamze çukuru,
Söyleyeyim…

Ben, en çok ellerimi severim.
Senden çýkabilmek için yaraladýðým,
Yaralý bereli ama güçlü mü, güçlü ellerimi.

Biliyor musun?
Benim hiç bir zaman bakýmlý,
Pamuk gibi yumuþak ellerim olmadý,
Olamadý.

Ama gel gör ki,
Onlara her baktýðýmda,
Çektiðim onca acýnýn hatýrýna
Yüreðim pamuk gibi yumuþadý.

Zaten þu koskoca âlemde,
Ýnsanýn elleri deðil,
Yüreði pamuk gibi olmalý,
Yüreði pamuk gibi olmalý.

31/04/2014
Serpil Çavuþoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: