Ben sana eski anýlarýna denk düþen
Kirli paslý sokaklarýna yapýþýp kalmýþ
Ýlkbahar naifliðinde yüreðimi açarak geldim.
Ýnatçý soðuk kaldýrým taþlarýný yerden tane tane koparýp
Göðsüne sabah güneþi olmak istedim
Bir muamma içinde
Alnýna düþen o huzurlu maviyi
Yalýn bir sessizliðe dönüþtürüp
Saçlarýma sinen papatya tokasýný okþadýðý
Ellerine cevap olmak istedim.
Ayaklarýný sürterek geldiðinde
Yüzüne kocaman tebessümleri yerleþtirip
Bir aðaç altýnda oturtup dertleþmek istedim
Kahverengi gözlerin ne çok güzeldi
Dolup taþan sesini ruhumla kucaklayarak
Ýçerine hapsolmuþ zamanlara yelkovanla akrep olmak istedim
Tozpembe yalanlar örtülmek istemezler miydi hiç?
Sahiciyse eðer semada gezinenler
Sevmekle vurdu kimsesiz çocuklarý
Gözlerine düþen yaðmurlarý rengârenk boyayarak
Bu þehir tüm balkonlarýnýn ön yüzünde güller açtýrýp
O masumane duygulara ömür boyunca silinmeyecek
Nöbet tutan benekli kelebek olmak istedim
Buruþturulup atýlmýþ bulutta sisin huzursuzluðu
Ve, yine bu þehrin takvim yapraklarýnda silemediði yalanlar var
Saklandýðý yerden çýkýp uydurma masallar anlatan
Sýrtýna kamburlaþmýþ hikâyeyi okudukça çivi gibi
Kirli ellerden, üstüne sinmiþ yarasa kokularý var
Bir þarkýdan ya da bir þiirden sayfalara daðýlan
Yüreðinde Karadeniz’in o çalkantýlý heyecaný
Dayadýkça kapýna üzme beni.
Derdinle örülen taþ duvarlara
Büktüðün omuzlarýna kapkara matemin oturmuþ
Altýndan kalkýlmaz deðildir hiç bir þey
Bu yüzden, bana deðil hiç kimseye
Sýmsýký sarýlamamanýn acýsýný
Gözlerinin diyetiyle ödeyerek feveranda boð
Sinsice geceye gizlenmiþ paslý tenekeler ses çýkartýr
Cýrlak sesliler de...
Kadýnlar güzel sever, kadýncýklar deðil, bil
Bil ki, ben bu hikâyeyi ne zaman kendime de anlatacak olsam
Açgözlü þehrin havasýna karýþmýþ ter kokularýný duyar
Tiksinerek susarým.
Ümmühan YILDIZ