Yüreği Söken Feryat

Çiðler yaðmur, yaðmurlar dolu iniyorsa akýla.
Yürek güneþi arýyorsa zifirde yakýna yakýna,
Bir al fener tutuþur eli yaksa da salýna salýna,
‘Yürü ya kulum’ der elbet dermaný veren.

Mektebin olmuþsa attýðýn her adým,
Mürebbiyenin þamarý yanaðýna çok yakýn.
Vakit yola revaný hak gördüðü her adým,
Merkepliði tutmuþ çoðu kez ziyaný aklýn.

Toz dediðini görmek her an ne mümkün?
‘Zerre’ dediðine yürek der ‘devasa sürgün’.
Görmek için ya ýþýk altýna varacaksýn,
Ya da hýzla tozu dumana katacaksýn.

Bak koca daðlar sükuta yatýrmýþ kendini.
Hiç biri heybetinden zerre kaybeder mi?
Güneþ doðsa da erkenden ulu orta,
‘Ben doðdum’ diye feryat figan eder mi?

’Lisan’ dediðin zamaný gelince büyür.
’Ýnsan’ dediðin zamaný gelince ölür.
Bir sevi vardýr koca alemin döþünde,
Bulan kul ebedi aþka sürgündür.

Þimdi vakit ney vakti.
Þimdi vakit neyzen vakti.
Neyzen susar ney aþka aðlar,
Kimse bilmez ney neyin aþkýna aðlar.

Dedi ya þair:
Ne dað heybetinden kaybeder,
Ne güneþ "ben doðdum’ feryadý eder.
Sükûtun basamaklarý inmiþse aþýða,
Feryadýn ateþi yüreði söküp de gider.
Yüreði yerinden söküp de gider...

Serpil Çavuþoðlu
14/04/2014 - 03:21
Sosyal Medyada Paylaşın: