Hem aðladým, hem yazdým, hem de okudum...
AYSUN...
Dünyalar güzeli bir çocuktu Aysun,
Yaz tatili bitmiþ, okullar baþlayacaktý
Hüzün yaðacak bir bulut gibi,
Elâ gözleri damladý damlayacaktý,
“Baba” dedi,
“Ayakkabýlarýmýn altý delik”
Ay parçasý yüzüne bakamadý babasý;
“Yaðmurlar baþlayýncaya kadar alýrým”
Diye, mýrýldanabildi sadece.
Aradan kocaman iki ay geçmiþti,
Üzülmesin diye babasý,
Bir daha hatýrlatmadý yaðmurlarýn baþladýðýný.
Cumhuriyet bayramýydý,
Aysun evi temizliyordu;
“Okula neden gitmedin kýzým”
“Bugün ders yok babacýðým, bayram var”
“E bayrama gitseydin sen de”
Sustu Aysun, konuþamadý,
Babasý görmesin diye aðladýðýný,
Günlerdir çýkamadýðý sokaða çevirdi bakýþlarýný,
Ýnci inci yaþlar süzüldü gözlerinden.
Kaç gündür okula gitmiyordu,
Babasý sabah iþe gidiyor,
Akþam karanlýðýnda dönüyordu,
Sýnýf öðretmeni aradý sonunda;
“Kýzýnýz okula gelmiyor”
Erkenden eve geldi adam,
Aysun, dünden kalan çorbayý ýsýtýyordu annesine,
Hasta yatan eþine görünmeden,
Usulca mutfaktaki kýzýnýn yanýna geçti,
Kýsýk ve yalvaran bir sesle;
“Okula neden gitmiyorsun ciðerpârem?”
Kan kýrmýzýsý iki damla yaþ süzüldü
Aysun’un, buðulu bakan gözlerinden,
“Yaðmur…” dedi, gerisini getiremedi.
Ayaklarý ýslanýnca çok üþüyordu,
Üþüdüðüne üzülmüyordu Aysun,
O’nu asýl kahreden, yürüyemeyen, konuþamayan
Felçli annesine bakamamaktý, hastalanýnca,
Evdekilere belli etmese de,
Babasýnýn her sabah “iþe” diye,
Ýþ aramaya gittiðini, bulamadýðýný biliyordu,
Ve, babasý üzülmesin diye, susuyordu.
Annesi de duydu babayla kýzýný,
Gözyaþlarýyla ýslattý yastýðýný,
Adam, üç kurþunla vurulmuþtu,
Kýzýnýn kan kýrmýzýsý yaþlarýndan
Birinci kurþunu gözlerine,
Kendisine acýyan sözlerinden
Ýkinci kurþunu yüreðine,
Yâri, sevgilisi, biricik eþinin gözyaþlarýndan
Üçüncü kurþunu gururuna yemiþti.
Kan akmýyordu bedeninden,
Lâkin ruhu paramparça olmuþtu.
“Kýzým” dedi kýzýna, döndü
“Hayatým” dedi karýsýna, yere düþtü bakýþlarý
“Ben…” dedi, üçüncü kelime takýldý boðazýna,
Yüzünü döndü kapýya,
Sarsak adýmlarla,
Ruhunu sürükleye sürükleye çýktý sokaða,
Bir daha dönmedi evine,
Dönemedi.
Mazhar Osman’da bir ofis tutmuþtu kendine.
Dünyadaki bütün iþsizleri iþe almýþtý,
Çocuklar üþümesin,
Üzülmesin...
Okula gitsin...
Aðlamasýn Aysun’lar,
Aðlamasýn, Aykut’lar diye.
Çocuklar hep gülsün,
Gül yüzlerinde, güller açsýn diye.
#aslanyýlmaz#sürgünadam#
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.