Güneþ, bir sabah kemanýn ondan daha sýcak olan sesine uyanýr. Bahtý için biçilmiþ tahtlarýn arayýþýna doðru, uzun uzadýya yolunu alýr.
Sisli puslu bir seyre dalýþýn adýmlarýný, parmak uçlarýyla zarifçe yoklar. Sessizliðin saðýr edici çýðlýðýna kapanmýþ tüm kepenkleri dünden aldýðý azimle, birer birer açar.
Ufukta yükselen kubbelerin semaya deðiþine þahit olduðundan beri, tüm gereksiz vazgeçiþlerinden uyanmýþtýr.
Bir çocuðun çýplak ayaklarýna, bir ananýn feryadýna, bir âþýðýn göz göre göre idamýna raðmen, sabýrla yeni güne; yanar yanar yanar...
Doðmaya azmettiði her gün önüne çekilen duvarlarý, ýþýðýndaki aþk ile teker teker sýnar. Kemanýn sesine bulanmýþ mest-i dermaný, derin aþk ile arar. O derman ki, bezen arþ’da dans ederek, bazen de kendini toprak altýna gömerek bekler.
Çünkü o bilir ki, küsen her þey zerafetin âþkýna muhtaçtýr. Çünkü o bilir ki, zerafetle aranan herþey, topraktan fýþkýrýrcasýna hayatta yerini yeniden bulacaktýr.
Serpil Çavuþoðlu 30/04/2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serpil Çavuşoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.