MEÇHULE DÖNÜŞEN YALNIZLIĞIM VE BİTMEZ TUTKULU ÇELİŞKİSİ KARANLIK...
Karanlýklardý kuþanmýþ cellatlarý mesken olmuþ yine düþler sahneme
Ýçim geçmiþ yýllarýn yýlgýn tozla örtülü sisleriyle bezenmiþçesine maðrur ve çaresiz
Oysa nasýlda içerlenmiþti kalemim karanlýðýn gölgesinde kâðýda doðru boynu eðilirken
Nasýlda uçuvermiþti kelimeler izleri silinen güneþ ayazý geçmiþime inat
Nerde yaþanmýþ meçhul kareler,
Nerde o eski tadý doyulmaz dostluklarýn tüttüðü bir yudum çayla serpilen geceler
Bilemez kimse karanlýk suskun þehvetle yüklü çaresiz yankýsýný
Kâðýdýn aczine yýkýlan her damla anýda saklanan o eski hatýralarýn esre tutkun suretleri deðil midir?
Yalnýzlýk ki karanlýða tutkun idam sehpasýna âþýk bir mahkûm
Karanlýksa ölüme bile bile sona doðru gelinen yaþamýn kesik son nefes demleri
Yine vazgeçememiþ birbirlerinden iþte neylersin
Yalnýzlýðýn kuytulu köþelerinde sinmiþ olan karanlýðý kim onu tutkusundan vazgeçirebilmiþ ki
Unutulan onca hatýralarýn sismik depremleri arasýnda zihnin derin çeliþkisiyle yýllanmýþ damarlarýnda
Kim aydýnlýðýn alametli suretiyle meydan okuyabilmiþ
Kim!
Zaman öylesine içerlenmiþ öylesine ki ruhundan akan yaþanmýþlýklara
Kulaklarda yankýlanan en ufak uðultusuyla dahi kaçamak duygu peþindedir
Ne dramlar ne de suya yazýlmýþ, manasý eksik hatýralar
Karanlýðýn yalnýzlýðýyla olan tutkusuyla baþ edebilmiþ ki
Bazen ayrýk zihinler köþkünün suskun sokaklarýnda ne vakitler adým atsam
Yüreðim soluk ince güz çiçekleri misali durgun,
Bakýþlarýmsa sonu gelmez bir yolculuða dair hazýrlanmýþ eski senaryonun belki de bilinmez rotasýnda kayýp bir figüran
Ne çok daðlanmýþsa ki bilinmez ayrýlýðýn hýrçýn duvarlarýnda týrnaklarýyla çizilen kýsacýk ömrün
Sönmüþ alevlerden sonra kaçamak peþindeki hýrçýn yanardað gibi öfkeye öylece hazýrca
Arsýzca damla damla serpilen gözyaþlarýnýn bulutlarýyla kesiþtiði karanlýðýn son anlarýnda
Ruhla bilinmez bir çarpýntý, ellerde umulmaz titreklik bakýþlarda ise o eski solgun bedenin yansýmalarýyla
Gitgide biten gecenin hatýralarla süpürüldüðü o eskiden kalma bir anýnda yine
Kelimeler sessiz birer idam fermaný,
Yaþanýlmayan hatýralarsa yalnýzlýða yine eðik ölümün son sahne kýrýntýlarý
Kayýplardaysa yitiren gölgesinden kýsalan kaçamak ayrýlýk peþindeki beden
Kazanansa kahýrla yüklenmiþ uðultusuyla yankýlanan karanlýk ve onun yýlmaz aþýðý yalnýzlýk
Yine bitmeyen bir döngüdür içlerde kemiren…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.