YOKSUN ÝSTANBUL’DA Yine yaðmur yaðýyor bu þehirde; Aklýmý alýp gittiðinden beri; Sensiz Sessiz Kimsesiz Bir ben, bir kendim, bir de seni bulma umudum Beyoðlu’ndan Kasýmpaþa’ya yürüyorum; Belki sahilde sana rastlarým. Ya bir de yoksan… Halici yürüyerek geçer miyim Eyüp’e? Piyerloti’ye uçabilir miyim Hasköy’den? Ya orda da yoksan…
Bu yaðmur da dinmiyor bugün, Gözlerim bulutlarla inatlaþýyor, Damlalar onlardan mý, gözlerimden mi? Bilmiyorum. Islanmýþ saçlarým; Delice Fatih’e, yürüyorum. Yok yok, önce Gülhane’ye uðramalý, Þehzadelerin hayallerinde seni aramalý. Cankurtaran… Yedikule… Avcýlar… Ayaklarýma indi karasular Yoksun iþte. Yoksun koca Ýstanbul’da.
Bu yaðmur da dinmiyor bugün, Ýliklerime kadar ýslandým, Üþüyorum, Koþuyorum, Düþüyorum; Ve sen yine yoksun iþte. Zaten hiç olmadýn ki,