Can Kırıklarım
Þimdi avuçlarýmýn arasýnda senden kalan tüm can kýrýklarýný sýký sýký tutuyorum.
Söyle haydi, býraksam hafifler mi canýmýn acýsý?
Kanayan hücrelerime pansuman yapsam, iþe yarar mý?
Býrakamadým.
Býrakamadým çünkü bunlar gidiþinden bana kalan tek mirastý.
Acýydý ama sendin,
Kesiyordu ama sendin,
Cehennemdi ama yine de sendin.
Sendin...
Kaburgamýn orta yerini yumruklayarak meþale meþale aðýtlar yaktým.
Göðsümün aðrýsý belki biraz hafifler diye...
Gözlerime kalýn perdeler çekip kör kuyulara kapattým. Senden sonrasýnda iflah olmam diye.
Gülüþlerimin her birine kýrk kilit vurdum, kýrklanýp da aklansýnlar diye ve topladým tüm anahtarlarý, savurdum kýz kulesinin en dibine.
Ýçimde kýrýlan tüm dallarý savurdum kendi cehennem ateþimin üstüne.
Senden sonra artýk, içim içime sýðmaz diye...
Ne tuhaf di mi?
Alevler öyle büyük coþku yaþadýlar ki bayram havasý içinde.
Meðer her insanýn devasa bir yangýný varmýþ ve hevesle en büyük ateþ için sinsi sinsi pusu kurarmýþ.
Ýzin verdim içime, izin verdim içimin cayýr cayýr yanan ateþine.
Ben eremedim muradýma, bari onlar ersin diye...
Serpil Çavuþoðlu
Tarihi : 31/01/2022 - 01:57:00
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serpil Çavuşoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.