KENDİME GELEMİYORUM.

Kendimi herhangi bir yere ait hissetmiyorum.
Bugünüm, yarýným yok, geçmiþ ise hatýramda.
Bir zamanlar acýnýn gözyaþlarýnda hapsolmuþtum.
karanlýk geceler edinmiþtim kendime.
Daracýk bir hücrede yaþamaya tutunma çabasý,
Eriyip giden bir umudun sonuna varmýþtým.
Þehrin kalabalýðý beni boðmuþ, o þehirde yalnýzdým.
Anlatýlmasý olanaksýz bir korkunun içinde aydýnlýðý arýyordum.
Sürünerek sefil düþüncelerden kurtulmaya çalýþan bir zavallýyý andýrýyordu ruhum.
Ne ileriye ne geriye dönebiliyor, yerimde sayýp duruyorum.
Beni, kendimden kurtarmaya çalýþýyordum.
Ben kaçarken, ruhum kovalýyordu araba kovalayan bir köpek gibi.
Yardým bulmak için etrafýma bakýndým, Oysa odamýn içinde sadece bir böcek.
Çekmecemin üstünde yarým býraktýðým bir kitap.
Hayat dolu yaþamýma sonsuz bir özlem duyuyorum.
Acizlik rolü verilmiþ bana, senaryoya ayak uydurmaya çalýþýyor.
Bebeklikten, tekellekli sandalyeye varana kadar.
Þiddetli isyaným kimseyi yerinden kýpýrdatmayacaktýr biliyorum,
Acizler yatakhanesinde yerim ayrýlmýþ, delilerin sofrasýnda kendimi görüyorum.
Kulaðýmda yankýlanan bir piyano sesi beni uyutuyor.
Müzik kulaðýmý kamçýlasa da Bethooven’ýn piyanoya basan parmaklarýný izliyorum.
Zavallý ayaklarým, beni ayakta tutmaya çabalasa da kendime gelemiyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: