Salâh ve Suhansera

“evet yazýlmýþtýr, evet görülmüþ
dönerek dallarýnda söðütlerin mahfil mahfil
karanlýðýna ant içerek gecenin, varýlmýþtýr”
(Ölmüþ Serçeler Destanlamasý, Bab-ý Hazan)

ayný karanlýkta doðacaklar ülkelenmiþ elleriyle
kimliklerinde kavruk mevsimlerden damgalar
kaç baþlý ejderhadýr bu, kaç anahtarlý kapý

aslýna dönmeyecek su ve çocuk
iþte hikâyesini anlatarak geliyorum bozkýrlardan
sahteleþmiþ þehirlerden, yýkýk saraylardan

omuzlarýnda diyecekler salâha akan nehirler
aksýn; arabalar, insanlar, çocuklar dahi önümüzden
bilmediklerimizle büyüterek irkinti kuþlarýný
bitecek bu bahar, bu pervane seherler

yýkýlmýyor muyuz yüzüstü kaldýrýmlarýna semtlerin,
kalabalýk parklarýn
aradýkça uzaklaþan hayallere kapýlýyor soðuk serseriliði
makinelerin, rulmanlarýn ve bilyelerin

seyreltildi kýrk ikindi deðirmenleri
mahcup aþklara nokta, dillendirildi vebal
müjdelenmiþ denizlere koþmak gibi ayrýlmak maðaradan

tekrarlayacak tebessüm, tekrarlayacak isimleri unutmak arzusuyla
iþte þarkýsýný mýrýldanarak ateþlenmiþ cesetlerin
yeminlenmiþ hilelerin, silinmiþ nurlarýn…
Sosyal Medyada Paylaşın: