Yenilmişlerin Şiiri

-Abdullah Çevik’e-

Soðuk kuyulardan seslenerek uçurdun kuþlarýný
Biliyordun ansiklopedileri, bütün sahaflarýn adreslerini
Kaybolmak ne acýdýr, ne elemli bir hâl
Doðuramadan dudaðýndaki parlak çocuklarýný

Tahvil bozduruyordun, gözlerinde kurutulmuþ parýltýlar
Ezberlemek gibidir yaðmurlanmýþ mevsimlerde susamak
Kavrulunca asfalt, kuruyunca yaprak
Tutunarak bu sandal ve bu denize
Muskalarda unutuluyor yakýlmýþ saç ve týrnak

Kapatýlmýþ mekanlar huzur vermez bilirsin!
Ki akþama ulaþýr gözlerimde gözlerin
Kim gelir, kim giderse, aþk bilir bizi
Geçsin yýllar üzerinden, dönmek yok geri

Deðil mi ki oturuyoruz karanlýðýmýza
her an kaybolacaðýz!
göðsümüzün orta yerinde

çocuðum büyümek sana yakýþmadý
kumrular’dan, karanfil’den, menekþe’den, yüksel’den
- uçar gibi geçti gölgeler
köþebaþlarý, aðu ve aðlayanlar
baþlardýlar uyanmaya cümleler

Þehrin patikalarýdýr nefeslenecek bilcümle için
Ýçin için kahkaha, kavrulmuþ bir salâ
Adýn neydi senin
Sosyal Medyada Paylaşın: