her yüzümü çevirdiðimde gökyüzüne güneþin akladýðý bir bulut eklense aklý bende kalmýþ olsa sevgilinin sokaðýma yayýlsa gülüþü gibi damla damla yaðmur ýþýðý
ben yerde yaban çiçekleriyim o kendini göðe çekmiþ bir kutsal kiþi sanki çeþit çeþit kuþlar gezinir topraðýmda rengi deseni ayrý tüylerinin kimi avuç içi deðin küçük kiminde kanatlarýnýn görkemi yeri göðü doldurur
belki artýk yerini bulmuþtur o da yaþlý bir aðaç gibi duyar duymaz çocuk seslerini bir dalýný yere eðiyordur yapraklarý yeþile doyarken kökü hâlâ suya hasrettir gövdesi sevgiyle sarýlmaya
ey parça parça beyaz bulutlar kaç kuþ görmeden uçar önünüzden kaç insanýn gözleri yerden gökten uzaktýr çocuðunu vuruyordur sözleri çok uzaklardadýr sevgi
ah sevgi! ah o en çok aradýðým’ýz ýþýklý beyaz bulut!
16. 05. 2022 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.