ÜMİT VE MUTLULUK

Þiir denince, aklýma genellikle hece vezni ile yazýlmýþ bir þiir gelir. Elbette ki, serbest vezinle veya aruz vezniyle yazýlan þiir çeþitleri de vardýr. Ancak, aruz vezniyle yazýlan þiirler zor, serbest vezinle yazýlan þiirler ise bana pek yavan ve basit gelir.
Nedeni ise, sanki bir nesirde bulunan yan yana yazýlmýþ kelimeler, adeta sayfadan dökülürken; tesadüfen yakalanýp, kelimeler sanki birer ikiþer satýrlara emaneten tutturulmuþlar gibi dururlar. Ben, bu yüzden bir türlü sevemediðim bu þiir tarzýný hiç kullanmam.
Ancak, hem yanlýþ bir anlaþýlmaya sebep olmamasý ve hem de bir örnek teþkil etsin diye, aþaðýdaki þiir denemesini yazdým.
Size göre, görüþüm ve düþüncem, doðru mu?..
Yoksa ben, yanýlýyor muyum?

ÜMÝT VE MUTLULUK

ÞÝÝR NO: 152 * 04-01-2009

Ne, umutlar vardýr...
O, umutsuzluklarýn arkasýnda,
Biri gelir, biri gider.. sanki;
Ýnsanýn kafasýnda!..

Kara günde,
Ak günün ak’ý;
Ne kadar, çok çabuk çizilir...
Hatta, grinin beyazý bile,
Hemencecik sezilir...

Fakat!..
Siyah’ta,
O, aký bulamazsýn;
Eðer bir ak günün,
Bu gün mutluyum,
Dediðin günün, olmasa...

Bazan,
Düþler, umuttur ve sevgi yaþam...
Hayal, eðer sermayemiz olmuþsa,
Ölümle, biter hayat kargaþan’..
Kaderle, boynuna ne dolanmýþsa...

Bir kalp vardýr,
Senelerce, zayýf atar;
Titrek, titrek.. nedense,
Bir de, yaþamadan önce,
“Ah!.. ve Vah’larla dolu,”
Þu hayatýn deðeri, bir bilinse...

Umutlu deðilim, artýk...
Biliyorum ki;
O, umutsuzluðun arkasýnda,
Nefesimin tamamý, tükendiði anda;
Ve zamana teslim olmayan, ne var ki...
Zaten, Ak’dan vazgeçmiþtim;
Kara da, kalmadý ki...

Damla, damla,
Var olmuþum... bilmeden;
Sonradan katre, katre.. ümitlerim olmuþ,
Düþünmüþüm, günlerce;
Bende, "mutluyum" demeyi,
Ve, mutlu yaþayýp.. ölmeyi...

Yazýlmamýþ;
Bana, çok lazým olan o, bir tek kelime...
Ve de, o üç hece ve kýsaca adýna,
"MUTLULUK!." Denen bir, “BÝLMECE!..”

18-03-1973/ SAAT;04:50 /ADANA.
Mürsel Münevveroðlu (munevveroglu@hotmail.com)

Sosyal Medyada Paylaşın: