AFFET RABB’İM... AFFET.

Aklýmýn, mantýðýmýn; tutulduðu bir anda,
Bir gaflet sýrasýnda, sitresli bir anýmda;
Nefsim; þaha kalkýp da, beni savurduðunda,
Sinirlerim kabarýp, çakmak- çakmak çakýnca;
Þeytanlar ile cinler, etrafýmý sarýnca,
“Alev, alev dolaþan.. bu güç, nedir? Kanýmda!..”

Sürç-ü lisan’ýmýn sebebi!.. Korkunç bir hiddet,
Birden baþladý, birden geliþti.. bu felâket;
Vücudum oldu, bir “ateþ topu!.” Gel de, sabret...
En Büyük KUTSAL’a(!), küstahça.. ettim ihanet;
Bilemedim.. Nasýl baþladý, geliþti.. bu dert,
En büyük suçu iþledim!.. “RABB’ÝM, SEN; beni, affet...”

Bir þimþek çaktý.. tepeden, týrnaða.. fethetti,
Bütün zerrelerimi;, teker, teker inletti;
Bu günahým, bana; nefsimi, padiþah etti,
Ruhum, bir tutsak oldu! Vicdanýmsa kahretti;
Belim, iki büklüm; dizimde dermaným bitti,
Birden, neye uðradým?.. Ben. “Bu, nasýl bir dertti?..”

Eyvah!.. Çaresiz bir illetin firâkýndayým,
Hangi kapýya gidip, tokmaðýný çalayým,
Bu suçdan kurtulmam için, nasýl yalvarayým;
Cehennem’lere savrulmanýn þafaðýndayým;
Çünkü; “affý güç bir GÜNAH ile baþbaþayým,”
Bu, “taþýnmaz yük” ile; “Ya! Ben nasýl yaþarým?..”

Keþke!.. Hiç, doðmayýp da; Dünya’ya, gelmeseydim,
Ben, benden geçip; zelil duruma, düþmeseydim;
Bütün “þer güçleri”ne de, hizmet etmeseydim,
TÖVBE!!! “Bu seferde; ben, RAHMAN’ý bilemezdim;”
RAHÝM’den; belki! “AF” müjdesini alamazdým,
Sonuçta: “ALLAH’U EKBER’i, kavrayamazdým!..”

SONSUZ OLAN AFFIN’la; birden, aklýma geldin,
“Günahlarý, sevaba; tevil eden, YALNIZ SEN’sin;”
Kul’u, affetmek, SEN’in Hakkýn.. Çünkü: SEN, RABB’ sin,
Böylece; affolan kul, yaptýðýndan utansýn!..
Nefsin; hatasýný, bir daha tekrarlamasýn;
Ben, þimdi; her zerrem ile, “affýna muhtacým...

” Kul’lar; hata edip, suç iþler.. günaha girer,
Göze görünmez güçler! Kuluna, yardým eder;
Kulun. “Þimdi çarersiz. SEN’den, bir yardým bekler,”
Bu çapdaki günahý! Ancak, “ALLAH affeder,”
SEN; affettiðin an, bu kulun “ BAYRAM’a eder”
Af’fedilmenin sevinciyle, “SECDE’ye gider...” (inþaAllah)
08-02-2009 SAAT: 04:50 Konak-ÝZMÝR.
Sosyal Medyada Paylaşın: