HATIRALARIN KAYIPLARINDA
Gecenin karanlýklarla süslü ayazýndandýr mazilerin býraktýklarý
Ýçlerde bitmek bilmez çeliþki ve ay ýþýðýnýn yansýmasý eski sevdiklerin yansýmalarý
Geçerken bir bir gözlerimin önümden,
Çileyle geçen o yaramaz çocukluðum
Geçmiþin sokaklarýnda top koþturduðum arkadaþlarým
Tozun kirin içerisinde yanaðýmý okþayan Kara dedem
Evinin camýný az kýrmadýðým ve beni dünyaya getirten ebe teyzem
Uðruna amansýzca kar altýnda yüzünü görebilmek için sabahladýðým sevdiðim ilk insan didemim
Þimdi kim bilir zamanýn hangi köþesinde silinip gittiniz gökyüzünün bir köþesinde
Çocukluðuma dair tek hatýra üzerimdeki eski yara izleri
Yüreðimde ise sonsuzluða göçenlerin eski yýpranmýþ siyah beyaz suretleri
Kaybolup giderdi zaman gözyaþlarýna direnemeden
Þimdi çorak gönüllerde dostluðu, aþký aradýðým zamanlara dair nafile bir mücadeleyken.
Þimdi çocukluðumun geçtiði sokaklardan geçiyorum içimde o eski heyecaný burukluk
Ýçimde titriyor gizli yaþanmýþlýklar yankýlanýyor bilinmezcesine
Ruhum soður gibi oluyor Aðustos zamanýn gecesinin ebedi köründe
Yanýmdan geçenler oluyor tanýyamýyorum yýpranmýþ yüzleriyle
Selam almalýyým diyorum yýkýk dökük eski Karadeniz evlerinin duvarlarýndan
Ay ýþýðýnýn enfes dolunay zamaný yansýyor gölgem mazilerimin sokaklarýna
Üstümdeki eskiye dair tek yadigâr yaralarým kanýyor tutamýyorum bir zaman
Dalýp dalýp uzaklara hayallerime güzel anlarýný yaþýyorum sanki ölüm hiç aklýmdan çýkmamýþçasýna.
Birden sokak lambalarý ýþýldýyor maziler sokaðýnda
Ýçimde bilinmez titrek bir korkudur baþlýyor
Ne konuþabiliyor ne de hareket edebiliyorum o an
Geçmiþim dile geliyor çocukluðum yansýyor rahmetli ebe teyzenin evinin duvarlarýndan
Beni çaðýrýyor gibi yaklaþtýkça daha da içine çekiyor
O vakit ilk ve tek sevdiðim didem çýkýp geliyor sokaðýn ötesindeki yokuþtan
Bana ellerini açmýþ çocukluðumdaki gibi hoþ enfes elbiseli bedeniyle koþuyordu
Ruhum hala çeliþkilerin ardýnda bir belirsiz kayýp
Parmak uçlarým ateþe tutulmuþçasýna titrek,
Geceler karabasan oluyor o vakit
Amansýz karanlýk bir sis kaplýyor sokaðýmý
Manasý imkânsýz sert rüzgârlar kaplýyor her yanýmý
Gözlerimi açýp kapatamadan zamanýn düþsel sahneleriyle silinip gidiyor mazilerim.
Yýðýlýyorum dizlerimin üstüne diz kapaklarým kanarcasýna çarpýyorum her yanýmý
Ne aðlayabiliyor ne de soluklaþan taþlaþan bakýþlarýma anlam veremiyorum
Sonrasýnda derin üzüntü içerisinde oradan kayýp gidiyor bedenim çok uzaklara
Kendimi nerde nasýl olduðunu bilmeden hiç de þuursuzca
Bir gün mezarlýklardan geçerken kabrin bir köþesinde en sevdiðim sarýpapatyalarý görüyorum
Hemen koþup kopartýp alýyorum onu hatýra defterimin koynuna
Baþýmý yerden kaldýrdýðýmdaysa mazilerde kalma kaybettiklerimin olduðu bir kabir
Ve köþesine iliþtirilmiþ mektupla
Kaybedilmiþ geçmiþime dair ne varsa
Hatýralarýn kayýplarýnda…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.