Hayat hep toz pembeydi
o yüzden belki de
göremedik karanlýklarý
bazýlarý ölümsüz güneþti
yaðmalanmadan sarayý
bazýlarý deðiþik kucaklarda
öðreniyordu ýsýnmayý
kiminin gülüþü markaydý
kiminin de on numara
beþ yýldýzdý makamý
severdi bazý yürek
sýk sýk deprem yaþamayý
oksitlenirdi çöllerde
tekil yaþamýn cezasý.
Þöyle düþündüm de
yaþam ne büyük unutuluþ
hiç akýldan çýkmayan
bir o kadar da
kendini bekleyen nöbetçiydi insan
bakmakla görmek arasýnda
oynan dramdý edinilen uçurumlar
kýrýlýrdý kalem daðýlýrdý kelimeler
savrulurdu gönüllerde semazenler
yaðmurla seviþip
kirlere karýþtýkça özlemler
solgun bir suskunluk ile
topraða gömülürdü düþler
ve yürünürdü her þeye raðmen
dönmek için bütün yollarý kendimize
yitirdiði þiiri gözlerinde ararken bir peri
yaþardý gün doðsun diye yeniden..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.