duyulmayan çığlık

sesleniyorum duyan yok
sesim sessizlik duvarýna çarpýnca anladým.
her þey susmuþtu artýk
dili yoktu acýnýn.
durmuþtu zaman.
anlamsýz git geller yaþanýrken.
o acý haber böðrüme saplanýnca anladým.
çaresizliðin zehri bulanýrken
akýtýp duruyordu yüreðime...
her anýda o geliyordu ama artýk yoktu.
artýk resimlere bile bakmýyoruz
hüzün koca bir duvar.
acýlar ise dayanýlmaz,
yokluklarýn sefa sürdüðü hayatýn çilesi.
çilekeþ gözlerdeki mahzun gölge.
hüznünü yansýtan o üzgün bakýþlar.
düþündükçe içimi sýzlatan anlar.
geçip gitti senli zamanlar seni alarak.
kaç özleyen var geride kalan.
hangi sinede kaldý izlerin bilmem.
ateþin hangi sinelerde.
zamanýn mahkum ettiði yalnýzlýðýnda sen
bir dramýn kucaðýndaki sessiz çýðlýktýn
kimselerin duyamadýðý.
zaman kendi sessizliðinde boðarken seni.
duyulmayan sesin renksizdi.
geçmiþi düþünüyorum geçmiþte kalan seni.
iyiliðe adanmýþlýðýný, dost yanýný
zamanýn oynadýðý oyun
bir türlü sana doðru uzanamayan o eller
geç kalmýþlýðýn fütursuzluðunda anlamsýzlaþýrken.
semada çýnlýyordu selasý garibin.
o an sýzlar burnumun direði geç kalmýþlýklara.
hatýralardan imtina etmek imkansýz.
sarýlýp ayrýlýða veda edememek,
piþmanlýðýn olmayan telafisi
dolmayan boþluklarda gezinirken.
hatýra gibi býraktýðý iz.
ve o son halin.
düþündükçe geçmiþe doðru gidiyorum.
söylenecek ne çok þey var da.
söylemedim söyleyemedim.
ondan susuyorum.

Mehmet Demir
01.04.2022 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: