ACIYOR...

Gizemli düþ gibiydin bir zamanlar.
Güneþin zulmünde eriyen kar tanelerin çýðlýklarýdýr hala zihnimde
Bir uðultu baþlar ilk önce ,sonra yavaþça baþlar ölümün acýlý sýzýsý.
Hisseder mevsim yapraklarý acýndan kor olup süzülüp gider dünyanýn bir köþesinde

Bendim en çok sonbahar aylarýný bekleyen
Ýþitirdim soðuðun esaretinde sararýp silinip giden yaþlý gözlü en sevdiðim erik yapraklarýný
Bilemezdi oysa hiç kimse sararan tek þeyin yapraklardan ibaret olmadýðýný.
Sanýrým bilirdim senin ilkbahar mevsimine tutkun olduðunu
Etrafý saran polenlerin raks ediþleri ne büyülenirdin
Hissederdim o vakit çaresizce hüzünce
Bu baharlarýn son mevsimimiz olduðunu bile.

Kalkmalýyým þehrin seni elimden aldýðý sokaklarýna
Anlamalýyým sararan yapraklarýn çektiði çýðlýklarýný
Hissetmeliyim kýsýkça güneþe yansýyan gölgem boyunca
Belki hatýrlamalýyým geçmiþ güzel günleri içimde kanatýrcasýna.
Hapsetmeliyim seni son nefesini verdiðin hastane bahçesinin hemen önünde
Bakakalmalýyým öylece dilenci misali çaresizce.
O vakit aðýr aðýr iþlemeli zaman
Sensizlikten geçmeyen günler bir bir toz olup yutmalý ruhumu.
Sevdiðin þarkýlardan bahsetmeliyim son nefesime yakýn,
Dalýp dalýp gökyüzüne hayalini kurmalýyým ölümle kesiþeceðimiz o günde.

Anlatmalý yýldýzlar yoldaþým olmalý
Seni aramalýyým onlardan neredesin þimdi kimin diyarýnda gibi sorulardan,
Heyecandan topraðýna sýmsýký sarýlmalýyým öyle boylu boyunca.
Ruhumu çekip çýkartmalýyým,
O vakit hayalinle dile gelmeli yaþadýklarýmýz
Ruhumuzdan birer aþk sözcüklerini diriltmeliyiz yeniden.
Þehrinden uzak bir köþesinde
Elimde resmin ve kanayan ruhumun suretiyle
Kýyýya yaklaþmalý yavaþça bedenimi çekip atmalýyým o vakit
Gökyüzü hüzünden kararmýþ, denizse hala hýrçýnca alýp çarpmalýlar bedenimi
Bir gün gözlerimi senin topraðýnda açabilmeyi...


Sosyal Medyada Paylaşın: