Posttravmatik Acı

Derin bir çatýþmayý çözmekteyim geceden beri,
tebrikler:
Aklýmý oynatmayý da becermiþsin nihayet
Ýçimde iki benle savaþtayým durmadan
ikisi de senden uzak,
ikisi de sana hasret...

Bu sessizlik içinde kim duyar savaþýmý?
Sen hayatýnda hiç duydun mu sükuttaki o haykýrtýyý?
Farkýný bilir misin içine haykýrmakla içinden haykýrmanýn?
Hiç farkettin mi ki,
ayný deðilmiþ asla sessizlik ve sükut,
sakinlik ve suskunluk...
Bilmiyorsun,
farketmiyorsun...

Yetiþemediðinin gölgesine kaçma dedi içimdeki,
ben de kulak kesildim, hak verdim ona
ve deðiþtirdim fikrimi -
iþte, güneþe koþmuyorum, uçuyorum artýk...
Hala sebebini anlamýyorum
niye aklýmýn böyle uçarý olduðunun
ve neden bütün özülleri senin varlýðýnýn üzerine kurduðumun...
Her manevi yükseliþ zihinsel enkazlarla iz býrakýr, buna eminim...
Baþka açýklamasýný da bilmiyorum bunun...

Büyü dedi içimdeki,
çocukluk alametlerine baðladý kendimle savaþmayý
Unutma ki,
her çocuðun arzusudur büyük adam olmak,
fakat çoðu ’büyüdükçe’ unuttu adam olmayý...
Aklým kendimle savaþlardan bazý kanaatler çýkarmýþ:
hayaller gerçekliðin bitdiði yerde deðil
gücümüzün bittiði yerde baþlarmýþ,
benim de gizli ve derin becerilerim varmýþ:
gözlerim kapalý seni göre bilmek gibi,
yahut onlarca sendromu bir arada yaþamak gibi...

Sendrom açlýðý var bende en baþýndan beri,
apatik yanlýzlýðým da tanrýsallýða çeker -
sýradan insan kalbine temas edemem,
düþüncelerim çok uzak,
ne gelip-gidenim yok...
En aþikar semptomsa ruhi progeria
belki çoktan ölmüþüm...
Belki de... Haberim yok...

Hiç ruhun acýdý mý?!
Sosyal Medyada Paylaşın: