Sensizliğin Distimisi

Kutsal bir el uzandý bana, güzelim,
bileði Allahtan,
parmaklarý -
sevgiden, sükuttan, þiiriyattan,
ölümden ve senden ibaret...
Dikenli olsa da geldiðim yollar,
geri dönüyorum anbaan,
aram-aram...
Sýkma canýný kaybolursam sükutta,
bil ki, varolma aþkým,
seni unutmam,
seni unutmam...

Uzun süre sonra barýþtýk göklerle -
elçisi sana olan hasretimin verdiði sýkýntý
Göðe uzandý kollarým,
ellerimde seni aradým o an
Sen, ihtimalle, yüzük parmaðýmda olacaktýn...
Ancak boþtu parmaklarým...

Yumruk sýkmaz artýk bu eller
Göðe uzanýp seni dilemek varken.
Dualarým seninle,
ne olur, sevgi hatrýna,
beni kitleden uzak tut,
bir de arada-sýrada
hatýrla içten güldüðünde
bir kaç deðer yaratan kiþi vardý halktan olan
beni onlarýn arasýnda ara,
ya da eskimiþ putlarýn kýrýldýðý yerde...

Nereye götürmekte acaba beni bu hisler?!
Ne kadar taþýyacak yüreðim beni?!
Ne kadar kandýracak beni þu beynim?!
Gözükmüyor ufukta artýk balýklar
az sonra ruhum kanatlanacak,
zamaný gelen ne ilk, ne de son balýk
süzülecek havada gergince,
uçuþuysa mükemmel ve yetkin...
Yaralayýp geçeceðim önüme çýkan her kesi,
görenler diyecek ki,
sanki yayýndan gerilip çýkan bir okum...
Bitmedi mi nihayet?!
Yetmedi mi bu hasret?!
Bir bakmýþsýn, yokum,
çünkü ölmek ister
mükemmelleþen ve yetkinleþen her þey...
Sosyal Medyada Paylaşın: