AKINCI MAKBULE EFE.
AKINCI MAKBULE EFE.
Daha on sekizinde,
Gördes kýzý Makbule.
Gönül verdi,
Sevda düþtü gönlüne.
Yuva kurdu,
Usturumca’lý Halil’le.
Zor yýllardý;
Yunan çýkmýþtý Ýzmir’e.
Aziz Vatan,
Adým adým uðruyorken iþgale,
Yiðit Halil, silah alýp eline,
Baþkaldýrdý,
Esaret ve zulüme.
“Hakkýný helal et” dedi,
“Helalimsin Makbule.”
“Vatan düþmüþken, dara,”
“Göðsüm sarýp bayraða”
“Çýkmam gerek, baþý boran daðlara,”
“Borcumuz var, ölülere, saðlara,”
“Ölür isem, sen peþimden aðlama.”
“Derde düþüp, karalarý baðlama”
“Hayýr,!” dedi,
Gördes kýzý Makbule,
“Sadece erlere mi düþer bu yük,.!?”
“Benim de vatan sevdam, daðlardan büyük.!”
“Çýkarým senle daðlara,”
“Aramam, gülistanlýk, güllük.”
Ne dediyse, dinlemedi Halil’i
“Namusumdur” dedi,
“Ant içtim bayraðýma”
“Düþüremem, Yýldýz ile Hilali.”
Nasýl bir sevdadýr ki;
On parmaðý, kýnalý,
Ulus Daðýnda çýktýlar,
Ölümüne balayý.
Sanma ki;
Kerem ile Aslý var,
Ne de,
Leyla ile Mecnun.
Hakikatte aslý yok.
Hepsi efsane, hepsi efsun.
Ne Halil’i geçebilir, Ferhat,
Ne de, Makbule’yi, Þirin,
Bu sevda ölümden, daha da derin.
Yoktur gerçekte, Arzu ile Kamber,
Öyle bir sevda ki,
Ölümüne…
Sadece, Halil ile,
Makbule’ye mukadder.
Çýktý Ulus Daðý’na ,
Halil’iyle bir oldu.
Vatan aþkýyla, vatanýna er oldu.
Vatan aþký, büyüktü yar sevdasýndan.
Aþk ile vazgeçti,
Odundan, ocaðýndan.
Ulus Daðý, sarýp sarmaladý onlarý.
Zirveler yatak oldu,
Ormanlar, yorganlarý.
Ak bulut, yastýklarý.
Yunan’a diz çöktürdü,
Ulus Akýncýlarý.
Tepelediler,!
“Gavurcu Müslümanlarý.”
Her baskýnda, hep önde,
Filintasý elinde,
Kamasý hep belinde,
Altýnda, doru atý,
Kalpaklýdýr hep baþý,
Simav, Bigadiç, Sýndýrgý,
Düvertepe, Gördes,
Demirci, Egede,
Nam saldý, Akýncýlar içinde,
Akýncý Makbule Efe.
1922 Mart Ayýnda,
Ulus Kocayayla’da,
Kalleþ Yunan Tümeni,
Sardý, Akýncý Müfrezeyi.
Gördes’in Makbule’si,
En önde, getirerek tekbiri,
Dorusuyla þahlanarak,
Saldýrýrken Yunana,
Benziyordu,
Kurt baþlý bir aslana.
Sanýrsýn,
Çaðlar önceden,
Kopup gelen Asena.
Ýþte,!
Tam o anda, hain bir kurþun,
Gelip alnýndan vurur.
Düþüverdi atýndan,
Saçlarýndan akmýþtý,
Baþýndan taþan nur.
Yarý açýk gözlerinde,
Aðlamaklý bir huzur.
Ýþte.!
Þehadet, tam da budur.
Akýncýlar, alarak Makbule’yi,
Yararak kuþatmayý,
Sakladýlar topraða,
Ulus Kocayayla’da
Bilinmeyen bir yere…
Akýncý ahlakýnca,
Aðlanmazdý Þehide.
Hepsi aðladý kana kana.
Kimse bulmadý mana,
Ne Kumandan Ethem’e,
Ne de Halil Efeye.
Geçen sene, Mart Ayýnda,
Soðukta ve Ayazda,
Çýktým Ulus Daðýna,
Ulus Kocayayla’da,
Daldým sýk bir ormana.
Bir anda;
Atlarýn nal sesleri,
At kiþnemeleri,
Þahlanan atlar,
Kurþun, mavzer sesleri,
Sardý her yanýmý.
Haykýrýyordu ,
Akýncý Kumandaný Ethem,
“Teslim olmak yok,!”
“Çýkmadan can tenden.”
Baðýrýþ, çaðýrýþ.
Barut kokusu,
Toz, duman içinde ,
Kalakaldým ortada.
Ortalýk yangýn yeri.
Gözüm aradý bir an,
Ýþte orda;
Yiðit Parti Pehlivan,
Çift Mavzeri sýrtýnda,
Yaman vuruþuyor, yaman…!
Öyle bir heybet ki,
Sanýrsýn;
Uhud’da, aslanca savaþan,
Ölümü korkutan, Hamza’m.
Saðanak kurþun altýnda,
Gözünü kýrpmadan.
Ýþte,! tam o anda,
Kalleþ bir kurþun ,
Derin bir ”ALLAH..,!” sesi.
O anda zaman durdu;
Daðca, dað,
Yolca, yol,
Yelce, yel sustu.
Kesildi çamlarýn uðultusu,
Ses sustu,
Ateþ sustu,
Toprak, sustu,
Su sustu.
Soldu bütün renkler,
Siyah, beyaz oldu her þey.
Sadece;
Gökyüzünden ,
Belli belirsiz, bir yýldýz kaydý.
Görmediler beni.
Eðildim baktým,
Aðaçlar arasýndan,
Vurulmuþtu baþýndan,
Yiðit Kadýn Kahraman.
Düþmüþtü, yanýna,
Elinden Filintasý,
Baþýndan kara kalpaðý,
Belindeydi kamasý.
Baþý düþmüþtü yana.
Uzanmýþtý öne,
Kumral uzun saçlarý.
Baþýndan taþmýþ nuru,
Bulmuþ gibi huzuru.
Seçemiyorum..!
Yarý açýk gözleri aðlýyor,
Dudaklarý,
Belli belirsiz, gülüyor mu ne.!?
Uzanmýþ, cansýz yatýyor,
Gördes’in Makbule’si.
Sözünde durdu,!
Arkasýnda býraktý Halil’i de,
Kendi düþtü, fakat,
Düþürmedi, Yýldýz ile Hilali.
Baþýnda, Akýncý Müfrezesi,
Hareketsiz,
Kan olmuþ, terleri,
Tutmuþlar, nefesleri,
Elinde, mavzerleri,
Taþ kesilmiþ, yüzleri.
Sararmýþ, benizleri.
Seslendim, duymadýlar,
Lal olmuþtu, dilleri,
Makbule’nin düþtüðü yerden,
Göðsünün üzerinden,
Havalanan,
Bir kuþun kanat sesi,
Kendime getirdi beni.
Ak Güvercin oldu, uçtu,
Türk’ün Kadýn Efesi.
07/07/2020 Muhittin KOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.