YABANCIYIM DOĞDUĞUM TOPRAKLARA.
“YABANCIYIM DOÐDUÐUM TOPRAKLARA”
“Gidiyorum, doðduðum topraklara.
Sevdiklerimi, birer birer kaybettiðim,
Artýk güzel hatýralar deðil,
Acý hatýralar biriktirdiðim,
Gönlümde, yaktýðým, yýktýðým,
Yerle bir ettiðim.
Gençliðimde, hasretinle yandýðým,
Zihnimde solmakta olan,
Kimsesiz, sessiz, harap olmuþ köyüme.”
“Gidiyorum, doðduðum topraklara.
Gözümde büyümüyor artýk köyün yolu.
Kah eðri olmuþ, kah doðru.
Mesafeler anlamsýz.
Ne de anlamý kaldý zamanýn.
Kýymeti yok, akrebin gösterdiði rakamýn,
Ne de nerde durduðu, yelkovanýn.
Akþam olmuþ, sabah olmuþ,
Gün doðmuþ, gün batmýþ ne gam.
Takvimin de önemi yok.
Yok artýk zamanla kavgam.
Dünya denilen sahnenin, son perdesinde,
Dönülmez zaman akýyor, kum saatinde.
Ömür eriyor, her tanesinde...”
“Yaklaþýyorum, köyüme.
Sað yanýmda, Simav Çayý,
Uzanmýþ, akýyor, boylu boyunca.
Gümüþ renkli, bir yýlan gibi,
Akýyor parýldayarak, kendi gönlünce.
Ben ise, su üstünde dal misali,
Kapýlmýþým akýntýya,
Sürükleniyorum, zaman ýrmaðýnda…”
“Çýkýyorum, köyümün yokuþunu.
Anasýzlýk, babasýzlýk, kýrýyor,
Kanadýmý, kolumu.
Bir heyecan duymuyorum.
Bekleyenim yok, biliyorum.
Ne anamýn, sevinçten aðlamaklý gözü,
Ne de babamýn, aðýr baþlý yüzü…”
“Gençliðimde, kendimi mutlu hissettiðim köy,
Bu muydu..?
Deðiþen biz miyiz, yoksa devran mý.?
Bilmiyorum…
Yüzümde solgun bir tebessüm,
Acýyla gülüyorum…”
“Açýyorum, bahçenin kapýsýný.
Duymuyorum artýk Defne aðacýnýn kokusunu.
Evin önünde ki küçük havuz kararmýþ.
Yaþlanmýþ, bize gölge yapan aðaçlar.
Aðaçlar çýplak, zemin kara.
Kanýyor, içimde gizli yara.
Havada hüzün kokusu var.
Beni teselli ediyor, ýlýk bir rüzgar.
Kurutuyor gözyaþlarýmý…”
“Açýyorum evin kapýsýný.
Oda buz gibi, ellerim üþüyor,
Yüreðim yanýyor, aksine.
Odalar öksüz, ev bana küskün,
Her yeri kaplamýþ hüzün.
Duvarlar gelmeyin üstüme,
Aðlarým bu gün.
Eþe, dosta gülümser belki görünen yüzüm.
Sessizce aðlar içimde,
Aynalara yansýmayan saklý yüzüm…”
“Kendimle konuþuyorum…
Sessizce, kimsesizce…
Duvarda ki mutlu aile tablomuz gibi,
Zihnimde solmuþ,
Silinmiþ dünlerim…
Güvercin kanadýyla uçmuþ,
Gençlik günlerim…”
“Atalar ölmeden, çocuklar büyümezmiþ öyle mi.?
Doðum gibi, ölüm de mukadder.
Hepimiz öleceðiz elbet,
Kimimiz, sabah yelinde,
Savrulup, kaybolacak sessizce,
Kalmayacak ismi.
Kimimiz de aþacak zamaný,
Kalacak, silinmez ayak izi…”
“Yok...! Yok...! Hayýr...!
Unutmadým, babama verdiðim sözü…!
Üzerimde ki ölü topraðýný atmalý,
Yeniden baþlamalý...!
Bahara çevirmeli, solgun güzü.”
“Biliyorum..!
Küllerimin altýnda yanýyor, geçmiþin közü.”
“Görüyorum…!
Yeniden gülümsüyor,
Annemin hayalimde ki yüzü…”
“Biliyorum..!
Bir kartal nidasýyla, kaçýþacak, dalýma tüneyen kargalar.
Bir su damlasýyla yeþerecek, kuruyan dallar.
Boy verecek, kök salacak, fidanlar.
Allý, yeþili, çiçeklerle donanacak, daðlar.
Kan Kýrmýzý Gelincik açacak, ovalar.
Dirilecek, gönlümde kuruyan baðlar…”
“Vazgeçmek yok..:!
Burasý benim doðduðum,
Borcum olan, topraklar…!
Gökçe Derem, Simav Çayým, Koca Pýnar,
Damarýmda sel olur, çaðlar.”
“Ulus Daðým, Taban Baðým, Sarý Alan,
Kuþ Köyüm, Çay Kenarým, Eski Sayam.
Burada çalýnmýþ, benim mayam…”
“Bekliyorum vaktini…!
Elbet.! Küllerinden doðacak, Zümrüdüankam…!”
02/10/2020 Muhittin KOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.