TÜTÜN YORGUNU ÇOCUKLAR
TÜTÜN YORGUNU ÇOCUKLAR.
Uyuyup kalmýþtý, küçücük beden,
Tütün yorgunluðu, hep buna neden.
Güneþ bekler mi hiç, seni haybeden,
Temmuz güneþidir, yakar tependen.
Açtý gözlerini, fýrladý birden,
Bir dilim de ekmek kaptý heybeden.
Evleri bir uçta, tarla bir uçta,
Koþtu kara lastik, yarým pabuçla,
Geç kalmýþtý iþte, yine sonuçta,
Eðmiþti baþýný, büyük bir suçla.
Yapýþtý tütüne, iki avuçla.
Sitem etti anne, “az bizi düþün!”
“Dolmalý önüne, koyduðum köfün!”
Yetiþmezse tütün, ne derdi el gün.
Aðlamaklý oldu, çocuk büsbütün,
Vermeli hakkýný, emdiði sütün.
Düþündü de bir yandan, anneye küskün,
Biter mi koca tarla, her yerler tütün.
Ne süründürür seni, ne güler yüzün.
Aç býrakmazdý amma, doymak ne mümkün.
Büyükler de içerdi, hepsi de çökkün,
Ýçer miydi zýkkýmý, büyüsün bir gün.
Yeter mi ki tütün, üç beþte keçi,
Keçiye lazýmdý, elbette bekçi.
Sürüye de çoban, çocuk emekçi.
Tütünden kolaydý, çobanlýk gerçi,
Tütüncü dediðin, en yaman çiftçi.
Sýcakta sýrtýndan, boþandý terler,
Kor gibi yanýyor, basýlmaz yerler,
Tütünün acýsý, beterdir derler,
Katrandýr sakýzý, kapkara eller,
Sabýrdan acýdýr, tat almaz diller.
Kirlenmiþ radyoda, arkasý yarýn,
Belliydi hikaye, kýz yine dargýn.
Daldý hayallere, dalgýn mý dalgýn,
Kurduðu hayaller, hepsi de yarým.
Seslendi babasý, “elverir kýrým.”
Sevindi nihayet, dinlenme aný.
Tütün dizmek, iþin en kolay yaný.
Yorulmuþtu zaten, açtý da karný,
Yaðlar, ballar çekse, istese caný,
Bulgur pilavýyla, içti ayraný.
Tütüncü de bitmez iþ, heyhat! Lakin gün battý.
Tütüncüler kendine, gönüllü bir ýrgattý.
Ana, baba tütünün, gece baþýnda yattý.
Gün aþmadan kendini, taþlý yollara attý.
Ayaðýnda cizlavet, üstü ise berbattý.
Sokaðýn baþýnda, biraz arttýrdý hýzý,
Görmüþtü çocukça, köyden sevdiði kýzý.
Göz attý üstüne, kara tütün sakýzý.
Eðerek baþýný, kendi bahtýna kýzdý.
Çýrpýnan kalbinde, ince, ürkek bir sýzý.
Nazlý gelindir tütün, sarý geçim altýný.
Sarý Gelin kýskanýr, býrakýr mý tahtýný,
Ona baðlamalýydý, gülmese de bahtýný,
Çocukça sevdanýn da, belirlerdi þartýný,
Yaz günü, temmuz ayý, yaþatýrdý martýný.
Tek tek yeþil yapraklar, iðnelere dizildi,
Güneþlerde sararýp, altýn gibi düzüldü.
Gökte kara buluttan, hemen hile sezildi.
Bir tütünün yapraðý, çok þeylerden azizdi.
Bir kuþaðýn kaderi, tütün ile çizildi.
Tütüncü de yaz boyu, gününü düne ekler.
Sakýzýndan zehroldu, ne güzelim yemekler.
Yeþilden de sarýya döndü bütün çiçekler.
Balyalara basýldý, yaprak yaprak emekler.
Baba, balya baþýnda, Tekel eksperi bekler.
Selamsýz bir eksper ki sirke satar suratý.
Terliyordu babasý, geçer gibi sýratý.
Oðlunu yetiþtirip, okutmaktý muradý.
Merhametsizdi eksper, hoyradýn da hoyradý.
Dedi ben bu tütüne, “veremem baþ fiyatý!”
Baba çöktü dizüstü, kasket düþtü elinden,
Hayli okkalý sözler, çýkýverdi dilinden.
Anlatsaydý ekspere, anlar mýydý halinden,
“Bey” diyecek oldu ki, çýkmýþtý menzilinden.
Diplomalýydý amma, hal bilmez kabilinden.
Yýkýlmýþtý çocuk da, vurgun yemiþ misali.
“Eðme çocuk baþýný, sen de deðil vebali.”
“Oku!” derdi annesi, açýp nasýrlý eli,
“Rençperlik de zor oðlum, gör þu bizde ki hali!”
Tek dileði oðlunu, memur etme hayali.
Bu gariplerin buna, yeter miydi mecali.
“Selam olsun çocuða, açýk olsun ikbali.”
KOÇ Muhittin, “de hele! Ne haller oldu.”
Tütünler de kalmadý, baðlar mahvoldu.
Kurudu baþlý pýnar, göller kayboldu.
Önü asmalý evler, toprak, kül oldu.
Yoksuldu ya insanlar, gönüller boldu.
Gönüller de dostlara, dikensiz yoldu.
Nice yayla gönüller, çorak çöl oldu.
Geçti hayli zamanlar, aylar yýl oldu.
Puslandý hatýralar, zihnimde soldu.
Büyümüþtür o çocuk, bilmem ki n’oldu!..
07 EKÝM 2021 Muhittin KOÇ. “Bütün Tütün Emekçisi Çocuklara ve Ailelerine saygý ile…”
italik ]
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.