TÜRK İSTİKLAL DESTANI...
TÜRK ÝSTÝKLAL DESTANI...
Parçalanmýþ vataným, düþman çýkmýþ Ýzmir’e,
Yaralanmýþ sancaðým, kan sýzýyor göndere,
Rahman’a yakarýrken, ezanlarla minare,
Hançerlenip sýrtýndan, öksüz Türk’üm biçare,
Diri diri atýldý, o ateþten makbere!
Þu Cihan, saðýr zulme, gözler ama, diller lal!
Ufuklar kan kýzýlý, kör karanlýk istikbal!
Altýn baþlý bir Bozkurt, adý Mustafa Kemal,
Çýkageldi Samsun’dan, beklemeden bir ikbal,
Mavi gözler korkusuz, çatal yürekli, cevval!
Parolasý belliydi, ”Ya Ýstiklal, Ya Ölüm!”
Ýstiklale baþ koydu, son bulsun diye zulüm!
Kabul edilemezdi, ne manda ne tahakküm!
Dönmeyi düþünmedi, çýksa da katle hüküm!
Þayak Kalpak baþýnda, dudaðýnda tebessüm.
Yýl bin dokuz yüz yirmi; gün cumadýr, ay ocak,
Milli Þair Akif’e, Karesi açtý kucak.
Paþa Cami þahittir, düþmana açtýk bayrak.
Hakk’tan baþka var mýdýr, baþ eðip de tapacak?!
Baþýmýz düþer ancak; düþmez, ”…yüzen al sancak!”
Eðdi gür dallarýný, þefkatli Ulu Selvi,
Dostu Hasan Basri ve Akif’i sarar gibi.
Yardým et milletime, kutlu yolda, Ya Rabbi!
Ýslam’ý koruttuðun, bu millettir ebedi…
Yýktýrma ey Allah’ým, kendi kurduðun bendi!
Seslendi, Mehmet Akif, halka verdi vaazý,
Seslendi, dört bir yana, çýktýðýnca avazý.
Bitti sanma Müslüman, haçýn, hilal garazý!
Hilal esirse, hey hat! Farz mý cuma namazý?
Riyayla ibadete, Hakk verir mi cevazý?
Haklý olmak yeter mi? Hakký almaktýr ilke.
Merhamet dilenmek mi? Türk’e silinmez leke,
Dön de bir bak mazine, Büyük Hun’a, Göktürk’e,
Can verip yenilmeyen, Kürþad ile Kýrk Türk’e.
Alparslan’dan yadigar, vatan kalamaz terke!
Bu sözlerle coþtu ve þaha kalktý, tüm vatan!
Coþtu Paþa Caminde, þakýrdayan þadýrvan!
Aziz ise eðer can, vatan mukaddes candan!
Türk’e, sevdadýr yurdum, gönlümüzde çaðlayan!
Kalplerde Kýzýl Elmam, istiklal olup çarpan!
Milli ruhla kuruldu, Heyeti Merkeziye,
Ýlk kurþunla dur! Dedi, Türk Kuvay-ý Milliye,
“Redd-i Ýlhak!” Diyerek, yaslandýlar mevziye.
Savaþýrken dayandý, Ýlahi Tecelliye…
Ölümsüz nice þehit, þanlar verdi maziye.
Kasýrga oldu vatan, daðlar, ovalar aþan!
Öyle bir direniþ ki! Öyle ki akla ziyan!
Top, tüfek, kazma, kürek; er, kadýn, atlý, yayan!
Yanardaðýz gürleyen, ateþ seliyiz akan!
Dillerimiz de Kur’an, göðüsler dolu iman!
Afyon’da seher vakti, bir þafak dinginliði,
Þafak kýzýllýðýnda, ovanýn enginliði,
Ata’mýn gözlerinde, zaferin kesinliði.
Kahraman Mehmet’imde, bir býçak keskinliði.
Düþmanýn dizi titrer, namert tedirginliði.
Tepeden gürleyen ses, verdi tarihi emri!
Saldýrdý Aslan Nefer, kükreyerek ileri!
Bükülmez tunç bileði, çelikten pençeleri!
Kopardý zincirleri, demirden çeneleri!
Püskürtüyor düþmaný, volkandan sineleri!
Candan geçip Mehmet’im, kazandý istiklali.
Rab’bim þahit olsun ki! Yok Türklüðün emsali,
Tuttu baþý üstünde, yýldýz ile hilali,
Ebedi dalgalansýn, Türkiye’min timsali!
Minnet ile anarýz, biz Mustafa Kemal’i!
Þahit Alacamescid ve de Okuma Yurdu,
Bu millet ki! Bu yurdu, küllerinden doðurdu,
Her karýþ topraðýný, kan ve terle yoðurdu!
Hakk’ýn vaadi oldu, Türk’e devlet kurdurdu,
Yardým etti mümine, hür yarattý Bozkurt’u!
Ölümü göðüsledi, can veren babayiðit,
Silkelenip topraktan, savaþtý nice þehit!..
Þimdi kulak ver bana! Beni dinle, genç yiðit!
Ne el sürdür vatana, ne de þehidi incit.
Türk Ýstiklal Marþ’ýmý, kanýmla yazdý divit!
Türk Ýstiklal Marþý’mýn, yankýsý bulur arþý!
Yükselirken sancaðým, býrakýrýz uðraþý.
Selam durur yurdumun, suyu, aðacý, taþý!
Her mýsrada Akif’in, damla damla gözyaþý.
Baþ eðip, batar güneþ, doðan bayraða karþý.
Türk’ün son destanýdýr, Türk’ün Ýstiklal Marþ’ý!..
12 Mart 2021 Muhittin KOÇ Milli Þair Mehmet Akif ERSOY’un, ruhuna saygý ile...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.