AŞKSIZLAR SOKAĞININ SON UYKUSU
Yaþanmýþlýklarýn adýydý bir zamanlar
O zamanlar ki elimde kuruyup giden kar tanesiymiþ misali
Kaybolup giderdi usulca bakýþlarý.
Sebebinin kifayeti yoktu aslýnda
Bilinmez kapkaranlýk köþeye yakýn sokaðýn hemen ucunda beliriverirdi birden
Kaçamak sözlerin gizlendiði o sokakta hayat denilen þey aþkýn fýrtýnalarý ardýna gizlenen masum bir serçe gibi,
Suallerin ardýnca keskince ilerlediði kaldýrýmlarýn gölgesiyle kesiþtiði o vakit
Onu aramaktan yorgun bedenim ne çekti kim bilir.
Saatlerdi eþkýya olmuþ gölgeleri kurþuna dize durmuþ,
Zavallý dakikalar bir ýtýr gibi silinip gitmiþ
Karanlýk sokaðým bir ara dile gelirmiþ
Lakin ki onsuzluðun dramý ruhlarda hiçte bitmezmiþ.
Yýldýzlardý gökyüzünde onun için geceyi aydýnlatmak için çýrpýnan,
Eskimiþ taze mürekkepli satýrlara bürünmüþ yalnýz þairlerdi onu bizlere hatýrlatan
Bitmek tükenmez sonu gelmez duygu yolculuðuydu oysa onu þairlere teslim edeni,
Þuursuz yýlgýn Ay dedeydi ruhunda bilinmez iþkence edeni.
Ýlerlerken zaman hayat denilen sahipsiz yolda
Kim ki ruhunda onun çektiði yalnýzlýðý hisseder ki þu durgun karanlýk sokakta
Keþkeler ki onu aramaktan býkkýn
Sözcüklerdir ki onun için aþkýnýn ateþinde tutuþmaktan yýlgýn.
Aþkýn sureti kor olmuþ yakmýþsa her yaný,
Bilesiniz þuursuz mezarlýklar ki sessizce dirilmeye hazýr,
Ateþinden kayýp giderken yeryüzünün solmaya hazýr yýldýzlarý
Her yanýmdýr ki bilinmez aþkýn gururuyla saklý
Devleþirken birden karanlýk sokaðým kaçýrýp giderken aþkýný
Tek baþýna, çaresiz yapayalnýz.
Terk edilirken sokaðýn ki aþkýndan fakir, sahipsiz,
Solan sonbahar mevsim çiçekleri gibidir
Ölümdür artýk aþksýzlar sokaðýný kuþatmýþsa o an,
Kanlý ihtiras sözcükleridir son bir kaçýþ.
Sebebi bilinmez aydýnlanýrken zavallý aþksýzlar sokaðým
Güneþtir yine bir hançer aþkýný ölümüne kanatmýþ,
Þairlerdir bu sokaðýn tek müdavimi,
Elimde onlardan hatýra bu son þiir…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.