Hoyratça savrulan bir gülün
bükülmeyen dallarý kanattý týrnaklarýmý bu gece
Aðzý açýlmamýþ sorularý dilendim
dokundukça yapraðýný döken ünlemlerden.
Can alýþlara dur dedi kalýn harflerde ateþli kafiyeler.
þehirler geçti virgüllerden mümkünatý yok eden
Aðýr aðýr daðýldý noktalar miraca tutundu melekler
Çevrilen zamanýn elinde tükenmeden kurþun kalem.
Eskiyen tarih ambarýndan yuvarlandým bir top böceði gibi
Bir yok olup , bir de var olduðumu
ispatlamak adýna düþtüm yollara.
Toprak yiyen bir çocuk gelip oturdu
diþlerimin arasýna.
Sýcacýk elleri deðdi yüzüme düþ çiçeðinin.
Kýrdým þiirin kanatlarýný
göçtüm yüreðimden gökyüzüne sevimli bir uyanýþ ile
lekesiz harfler öptü yüreðimin kuytularýný.
Rucü ettim hiçliðin ummanýna
“Söktüm “Ben”liði
Bitirmeden seferini müebbet düþmeleri
Kayýt/ sýzý oynadý bütün gölgeler
mecaz takýntýlarýný giyindi üzerine bütün cümleler.
Hira’ da nur oldu.
Bir nida bir çýðlýk....
Özgürlüðün tutsaklýðý kapattý bakýþlarýyla aralýðý.
Davudi bir sesle yeþerdi düþlerim
tutundum içimdeki kuyuya.
Þah damarýmda dolaþtý çýnlayan ezan sesleri.
“Sus” hükmünde mühürlendi dudaklarým.
Uðuldadý yankýlarýn / iz düþümü cemre düþerken dualarýma.
Nun’a varmadan kýrlangýçlarýn göz yaþlarý damladý avuçlarýma.
Sonsuzluðun izini gördüm Yunus’un karnýnda
geçtim binlerce salisenin üzerinden kilometrelerce uzaða.
Tersine çevrildi tüm yokuþlar sahipsizlik ekinde
imkansýzlýðýn en güzel yollarý kýyama durdu.
Hüzün dolu ama baþý dik Elif miktarý uzakken herkese
Beka buldum gölgende ya Rab..!
Kayboldum Ýsmini ,ismimden ayýran ayraç’ta
Taþýyamazken kalbimin aðýrlýðýný baþka bir kalp
ýþýk oldun samimiyetsizliðe inat
kandili kýsýlmýþ dünyama...
Ey! Buzullarýn Korunaðý, çöllerin Gönüllü Serabý
Med-cezirler gibi gel- gitler yaþasa da ömrüm
Daldýðým derin uykulardan uyandýðýmda
yanýmda bir tek Sen varsýn bilirdim...
Bin ölüme vebal verirdi
bulut saðanaðýndan düþerken kirpiklerim.
Kurutulmuþ gül sesiydi Aþk...
Karanlýk bir ormanda uyuyan çiçekti Aþk...
Yusuf’un kuyusunda susuz kalmaktý Aþk...
Ayakkabýlarýn içinde emanete yürümekti Aþk
Ölümün dudaklarýndan öptüðü zamandý Aþk...
Sakin sessiz gerçeklere uyanýp düþlere uyumaktý Aþk...
Bir harman yeriydi Aþk, sevenin hepsini alabileceði...
Ve biliyorum ki; Her aþkta Senden bir parça vardý...
Ne mutlu ki; Ýçinde Aþk odunu tutuþturduðun kullarýna.
Ne mutlu ki bana; Yaþamýn közüne çýplak ellerimle dokundum da
ihanet etmedim sevgilere...
Koparýp parça parça yüreðimi, iþaretler býraktým hiç kimselere.
Çýnlayan kulaklarýma bassýn biri hadi...!
Aslýnda yok hiç kimsesiz kimse , herkesin var kimsesi.
Attýkça adýmlarýmýzý son söze
avuçlarda terler B e r g ü z a r’ýn nefesi..!
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.