Buralarda yorgun bir beden gördün mü? Kendimi kaybettim yakýnda. Uzaklaþtým ruhumdan, Öylece, birden bire.
Kafamda kuþ cývýltýlarý arýyorum. Kovalýyorum uçurtmalarý gündüzleri. Bir karga düþüyor gök yüzünden. Bir ben aðlýyorum. Kimsenin umurunda deðil gibi. Bir ben eðiliyorum, Dizlerim çamur. Ellerim. Kirliyim iþte, kötü. Ölenle ölünmez diyor birileri. Neredeyim? Ýnsanlýk nerede? Kime koþuyor bu devran, Uçurumdan aþaðýsý karanlýk. Ölüme yürüyor insanlýk. Ýnsan.. Ýnsan nerede? Her bastýðýmýz yerde ayak izleri. Katran, kan; Ölüm ve hastalýktan yok olan bir cihan. Bir beden kaybetmiþim çok mu? Kör geziyordum zaten uzun zamandýr ve saðýr. Aðýr aðýr batýyordum katrana. Çamura düþkünlük yaþadýðýmýz toplumdan. Bu düþmüþlük, Bizi cennetten kovduran da bir insan deðil mi? Neden þaþýrýyorum dünyanýn bu haline? Bizi kusurlu yaratan tanrýnýn kendisi deðil mi? Bir beden bulsam, Ruhumla birlikte. Yine insanlýða küfürler savursam. Sesim nereye ulaþýr? Sana, bana, bize? Aramýzda duvarlar var. Kimse kimseyi duyamaz. Uyanmaz dünya.
21.01.22 01.36 Burhan Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.