Sen bilirsin ya tanrým, taþa çevirsen diyorum aþký...Baþucuma dikeceðim
Ýstanbul bir tuhaf Yüzünü düþürmüþ gün geceye karýþýyor ,insan içine çýkmamýþ sokaklar pusu koyu mu koyu Göðü delik deþik Ýðne yapraklý yeþil güzünde Rüzgâr gülü dikeni Hatýrlý misafir gibiyim, Düþtüðüm ocaðýnda Kül karýyorum yaþýmla ahýn eþiðinde Bütün sözleri kahverengi gözbebeðimin Çoktan vazgeçiliyor sanki Az kalsýndan korkarken dünler Tenler kül kokusu Son çýðlýðýnda rýzýktan eksilen köz Acý duyar mýyýz diye düþünmekte küller
Hava rahmetli, Bulutlar su sýkkýný Bað bozumunda, Boþanmýþ yaðmur çocuklarý An cellat Kim asacak üzümlü asmalarý Caný acýyor havanda dövülen suyun Saç/ak altýnda aklanýyor cürüm Rüzgâr kül peþinde Can emiyor toprak Ahraz beyanýdýr bu, Kýrk düðümlü hançerenin Kurþun döktürdüm yarýnýma Çözülüyor ses veren dilim imdat çaðrýsýnda sevmeler Ayan olacak diye mahþerim
Akýþtý iþte...Uzandý düþ su yataðýna
suadiyeocakikibinyirmiiki Demir Mutlugil
Sosyal Medyada Paylaşın:
Demir Mutlugil Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.