YORULDUM

Yoruldum.
Özlemekten,
Düþlemekten,
Karanlýðý güneþlerle süslemekten...

Zamanýn hýzýna yetiþemeyip,
Elde kalanlarla da yetinemeyip,
Sonraki günü beklemekten...

Kamyon arkasýndan koþardýkya hani.
Yetiþip, tutunup, ayaðýmýzý tampona atýnca,
Yakalamýþ olurduk mutluluðu.
Gittiði yere yahut düþene kadar.
Tutunmaktan da düþmekten de yoruldum.

Düþünmekten yoruldum.
Karþý penceredeki çocuðun,
Annesi baþýný okþayýnca ne hissettiðini...
Kalabalýk sofralardaki sohbetlerin verdiði hazzý...
Gittiðin yerde bekleyenin olmasýný...
Uðurlanmayý...
Sesi, týný...
Dokunmayý, dokunulmayý...

Metal evrenlerin gri soðukluðundan,
Ankara’ nýn ayazýndan,
"N’aber" den öte geçmeyen,
Birbirinden bi haber insanlardan.

Hafta sonlarý kahvaltý alýþveriþi yapýp,
Hep daha iyisini alsam da,
Çocukluðumda yediðim zeytinin tadýný bulamamaktan yoruldum.

Aðzýmýza bir parmak bal çalýp geçen,
Hep daha iyisini vaat edip,
Hep daha fazlasýný isteyen hayattan yoruldum.

Hesap soramamaktan...
Yetememekten...
Bazen çok geride durup...
Bazen fazla ileri gitmekten...
Vakitsiz öten horozdan...

Beyinsizlerin saltanatýndan...
Haksýzlarýn adaletinden...
Soysuzlarýn asaletinden...

Aradýðým huzurun bu çaðda mümkün olmadýðýný bilip...
Bu þekilde ne kadar devam edeceðimi bilememekten...

Yoruldum
Özlemekten,
Düþlemekten,
Karanlýðý güneþlerle süslemekten...


















Sosyal Medyada Paylaşın: