Gökyüzünde oturan Tanrý sence bizi izlerken bize gülüyor mudur? Asýl ruhlarýmýz sýnanýrken vücutlar birer et parçasýndan ibaret deðil mi? Ve kasýp kavurmuyor mu içimizde yanan þu mutsuzluk ateþi Yakmýyor mu yaþadýklarýmýz... Aðýr deðil mi? Bazen yüreðimize düþen kuþ tüyü bile demir topu gibi aðýr deðil mi? Gözyaþlarýmýz yanaklarýmýz için artýk fazla kuru ve çorak teni kavuracak kadar da acýmasýz deðil mi? Kalbin sanrýsý ruhu ve vücudu demir parmaklýklarýn ardýna hapsederken nasýl bu kadar güçlü ki? Ah!Benim zavallý yanýlsamalarým ve senin iç sesin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Alitastephanie Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.