Tebrikler kendim... Yüreðimde oturan kuþu çoktan salýverdim. Giderken ne o baktý arkasýna ne de ben... Çünkü biliyorduk ki sadece o deðil tüylerine yapýþmýþ insani duygularým da uçmuþtu onunla. Tebrikler kendim... Bir kez daha yenildim ve serildim dünya tarafýndan soðuk asfalta. Kuru dudaklarýma tutunan hýçkýrýklarým bu sefer týrmandý sonsuzluða. Bir tuhaf sanki bakýþlarým? Büyüdüm mü yoksa içimde biri mi öldü? Ne zaman kaldýracaðým cenazeyi? Ne zaman sulayacaðým yavanlýðýmý? Ne zaman vazgeçeceðim mezar taþýna dokunmaktan? Onun verdiði soðuklukla yanmaktan? Seviyor muyum kendime yaþattýðým bu dramayý? Özlüyor muyum ruhuma çivilerle kazýdýðým sonumu? Ben neyi biliyor neyi tartýþýyordum ki? Tek bildiðim þýmarýklýðýmdý bir de çaresizliðim. Evet çaresiz bir o kadar sevimsiz. Her zaman mý böyleydim yoksa kýrýldýkça mý deðiþtim? Bilmem tek bildiðim bilmediðim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Alitastephanie Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.