Yollarý sessizce yürüdüðüm her an, Tökezler sanki gece, Ay, Düþüverecek gibi olur baþýma. Ve gökyüzüne baktýðýmda, Düþen küçük parýltýlar, Kar küresinin içindeymiþim hissini verir bana. Aðýrdan alýrým ben vakitleri, Kaplumbaða hýzýnda geçer bana yaþamlar. Oysa, Olanca hýzýyla, Zembereðinden kopup, Çýlgýncasýna, Dönüp duruyor olsa da, Dünya.
Kýrmýzý bisikletli bir çocuk dolanýr sokaðýmda, Dalýp gider dakikalarým, Dönerken tekerleri çocukluðuma. Sanki, Ýçimdeki çocuk basar pedala, Hýrsla, Hem de, Tuhaf bir hýrsla.
Bilirsin beni... Aðýrdan yaþamlara topuklarým atlarýmý. Ýçimde kalýrým çoðu vakit. Vermem kimseye, Can çekiþen sýrlarýmý. Kaç kez kayboldum bilmem, kendimde. Dönüþsüz bir ýrmaða dönüþür düþüncelerim. Ve, Kaybolduðun tüm vakitlerin, Bilyesini saklayan çocuklar misal... Öylesine, Hep yüreðimde. Hiç kaybolmadý, Bende.
Masallarýný sakladýðýmý sanýrdýn ya sahiden. Yaþardým ben oysa, onlarý... Ýçinde kibritçi kýz olurdun bazen, Seninle üþürdüm sokaklarý... Bir kül kedim olurdun ve, Ben gece saat onikiye, Sana kalýrdým büyü bozulmadan... Býraktýðýn ne varsa, sadece hayalin... Ve ben, Ardýndan, Hiç ama hiç... Masallarýndan çýkamadým. Ömrümce, Oralarda bir yerlerde... Hep seni yaþadým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kenanfaik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.