DUYGULAR ÇIKMAZINDA DÖKÜLEN SON YAĞMURLAR

Sessizliðinin sesiydim kim bilir bir zamanlar
Zamansýzlýðýn gölgesinde ufak bir yaðmur tanesiydim silinip giden
Belirsizliðin ufkun çekilmez gurbete olan geçilmez olan girdabýnda
Ýmzasýz mektuplarýmýn gizli sahibiydin oysa sen.
Belki terk edilmiþ soðuk bir kar tanesiydim kalabalýk þehrin suretinde kaybolan
Bilirsin belki de bu terk ediliþler ilk deðildi.

Zaman saðýr olmuþ karanlýðýn çýðlýklarýný duymaz
Saatler birer girdap olmuþ bir bir senle olan anýlarýmý yutup duran.
Her þeyde sen vardýn oysa.
Þehrimin surlarýndaki gardiyanlarýydýn beni ruhuna hapsedeni
Kelimelerimdin duygular yokuþunda sahnelenen eþsiz naðmelerdin
Ne çok sevmiþti sözcüklerimiz bile oysa bizi
Kaybolurken þehrin kor ýþýklarý
O an akýp giderken gözlerimizdeki korkunun yaþlarý
Sahipsiz, yetim kalmaya hazýr duygularýmýzdý asýl o an acý çekeni.

Bilemezsin bilirim artýk o eski günlerin bile gelmeyeceðini
Zamansýzca yaðan yaðmurun altýnda senin için kaç vakit gecelediðimi.
Yükün aðýr, duygularýnda birer ateþ yýðýný olmuþken
Bilemezsin belki senin için çektiklerimi.

Solan mevsim yapraklarýnýn uðultularý eþliðinde topraða gömülürken o vakit
Saatler dile gelse donup kalsa o vakitte zaman
Aðlamak haykýrmak ki belki de son çaredir
Ani bir ölümdür ki bizleri ayýran ayrýlýðýn ta kendisidir.

Sosyal Medyada Paylaşın: