kör çığlıklar

düþündükçe daha çok çýldýrýyordum
ben ne yapabilirdim ki.
insanlýk böylesine çürüdükçe.
küf tutmuþ düþüncelerin hükümsüzlüðü.
saltanat cenderesindeki oynanan oyunlar.
korkak ve ürkek bakýþlar.
bir ben haykýrýyordum.
çýðlýklarým yankýlanýrken saðýr kulaklarda.
riyakar insanlarýn umursamazlýðýnda.
o satýlýk koltuklarýn arsýzlarý.
aklanmamýþ ar yoksunlarý
nefislerini bile satýp oraya oturanlar.
birden unuttular her þeyi.
oysa kýldan ince, kýlýçtan keskindi hüküm.
peki kimdi kýlýç, býçak kim...
bahçedeki hançerler kimin.
satýlýk düþlerin hançerlendiði zamandan geliyoruz.
kalleþliðin koynunda yaþadýk.
duygularýmýz bile infaz edilirken.
hüzünlerin gölgesinde.
asýlý kalmýþtý bütün hayallerimiz.
karanlýða gömülürken ruhsuz bedenler.
çýðlýklar duyulmuyordu artýk.
duvarlarýn ardýndan.
dalýndan düþen yapraklar gibi sessizlerdi.
bir duyan aðladý
birde toprak..
aðlamayý anlamadý insan.
satýlýk koltuklarda oturduðundan beri.
çürüdü ne varsa.
bu kokuþmuþ zamanda boþunaydý çýrpýnýþlarým.
saðýr gözlerde, kulaklar kördü.
*
Mehmet Demir
16.12.2021 Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: