sen yoksun, yoktun seni ben kardým özgün topraðýmla geçirdim içimin kolyesine büyük kanatlý bir kapýdan çirkli yoldan geçirdim ’o zaman ineklerin damý arkada deðildi’ sen deyince aklým karýþtý öðrenci yürüyüþünle yürüdün hiç baþýný çevirmeden, dimdik ’ ne güzel bayramlar yapýlýrdý eskiden sen izci kýyafetin, ben çiçekli bahar elbisem þiir okurduk’
nerden geldi o günler aklýma bütün ölüler hortladý sanki eski günlere dalýnca yolun düþseydi bahçemize belki seni de bindirirdim elma aðacýna kurduðumuz salýncaða sen de yüksek dallara týrmanmayý sever miydin çýkardýn belki kiraz aðacýna çayý göremezdin ama ötedeki bahçede türkücü komþumuzu görürdün armut aðacýnýn üstünde sevdalý türküler söylerdi
böyle beton evler yoktu o zaman numunelik bir kaç evden baþka toprak bir evde otururdunuz samanlýkta kavunlar vardý ilerde çok geçeceðim bir yoldu önündeki asvalt yol bisiklet sürerdin orda hiç arkasýna binmedim o zaman da beni sever miydin sahi beraber ders çalýþýrken kavun yerken
hep böyle geçecek sanýrdým zaman bir aile gibi seninle olmadý iþte insan deðiþiyor büyüyünce
sen vardýn yoktun yine aklým karýþtý..
17. 12. 2021 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.