Dökülür sararmýþ yapraklar, Ayazda eller üþür, Mevsim sonbahar! Hüznün habercisi kara bulutlar, Ve çiseleyen yaðmur, Islanan yollar… Mevsim sonbahar! Sokak baþýnda titreyen kedi, Sürüklenen kuru bir yaprak, Ve kaldýrýmlarda bir çocuk; Yarý çýplak, Ölüm mevsimi sonbahar! Her an solmada renkler, Kararan gökyüzüne eþ gözler, Bir de ateþ püsküren þimþekler, Bilmem ki ne söyler; Acý dilli sonbahar! Ölür çiçekler, dallar uyur, Bacasý tütmeyen yetim aðlar, Bir tas çorbaya hasret, Yoksula çile sonbahar! Hep buðulu manzara, Ve boþluðu delen bir köpek, Acý sesiyle. Evlerse mateme bürünmüþ, Iþýða kapalý perdesiyle; Dýþarýda sonbahar! Ne bir neþe, Ne de gülen bir yüz… Soyunan topraða inat, Giyinen insanlar. Kuytu köþelerde soba baþýnda, Demleniyor zaman. Hazan mevsimi sonbahar!
Muhammed EROL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammed Erol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.