Aynýydý belki, Tüm sokak lambalarý... Son tebessümüydü sanki bana gecenin, Hafiften yüzüme çarptýðý rüzgarlar. Naifti, Ýçimdeki... Günahkar ve aciz yakarýþlar... Sessizliðin hükmüneydi oysa, Suri yalnýzlýðýma, Çileli yolculuðum. Berzahtan, Ötelere... Eþliðinde, Yalnýz, Rabbin eþliðinde...
Hisli aðlayýþlarýna belki bükülüþüm... Bir yapraðýn, Dövülürken her yaðmur damlasýnýn tavýnda, Canýnýn acýyýþlarýna... Ama hep, Topraðýn, Kara topraðýn, Baðrýnda.
Kerpiçten zamanlarý vardý oysa, Düþüncelerimin... Belki güçtü, Belki soðuk, Belki de fakir... Ama, Mutluydu güne bakan çiçekleri, Mutluydu kelebekler, Kirlenmemiþti henüz daha yeryüzü... Harfler cývýl cývýl, Heyecanlýydý heceler... Mýsralar dalgalarla kol kola, Þiirler uzanýrdý, Sonsuzluða... Ve, Kirlendi gökyüzü, Bir sabah uyandýðýmda... Sanki, Hiç olmamýþtý, Umut... Hiç olmamýþtý, Kelebekler... Sosyal Medyada Paylaşın:
Kenanfaik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.