Tuhaf zannettiðim suskunluklar, Gerçekmiþ meðer... Ay masummuþ, Yýldýzlar ümitvar. Oysa kelimelerimmiþ bulamayan yolunu, Sapa kalanmýþ tüm þiirlerim. Anladým.
Olmasý gereken diye bilirdim hep, Nefes almayý, Görmeyi, Duymayý... Hep mecaza kalýrmýþ ya hakikatler. Ömürler tükenirmiþ, Sormazmýþ kimseler...
Bitmeyen nefesleri kim satar? Görülmeyenleri kim görür? Duyulmayaný duyan mý var? Sormazmýþ kimseler... Ya da... Sorduðunu zannedermiþ, Bilenler...
Tükenirmiþ ömürler bir yandan, Azalýrmýþ hakikatin yolcularý... Azalýrmýþ düþünceler... Akarmýþ bir yandan, Su gibi akarmýþ tenler... Filizlenirken toprak toprak, Filizlenirken yeniden yaþamlar, Kýsýr döngülere kalýrmýþ, Manaya susarmýþ hep... Yavanlýklarda, Sahipsiz kitaplar.
Oysa, bitermiþ sonunda yollar, Kalmazmýþ artýk, Gerisi diye birþey... Nedametler fayda etmez, Ket vurulurmuþ dillere... Kapanýrmýþ kapýlar, Hem de sonsuza kadar.
Herkes kendince bilirmiþ, Kendince söylermiþ... Ve öyle sürüp gidermiþ, Devran... Yalnýzlýðýn bulutsu tonu, Sürüp gidermiþ böyle... Sürüp gidermiþ hep, Göðün teninde.