Biliyor musun,
Severim sevgiyi sende –e birazda,
Yüreðinde açan her çiçekte…
Týrmanýrým en yüksek daða,
Ýçimden sessizce adýný anarým:
Önce gülüm derim/ sonra zaten sevdiðimsin…
Ben her sabah çaya üç þeker atarým ya,
Þimdi her günahta ardýnda sebeplerim çoðalýr.
Sen yüreðimden sýzmýþsýn, gerisi mühim deðil!
Biliyor musun,
Parmaklarýmýn ucundan akarsýn mutluluða,
Hayat yorsa da beni, seviyorum bu oyunu…
Konuþmasam,
Çiçekler koysam yataðýnýn baþucuna,
Bütün sevgimi içine koyarak, sen koksam ne olur ki…
Hani o an gelse:
“Canýmsýn, cennetimsin” deyip, sarýlsam boynuna,
Ölmek en helallik yaným olmaz mý sanýyorsun…
Bak yine gölgeni gördüm,
Ýnan içim titredi! Gönül gözüm açýk ya benim,
Her düþümde biraz daha çoðalýyorsun “sevdiðim…”
Ýnan sevildiðin yeri bir görsen:
“emin ol yaþadýðýna inanamazsýn…” seni seviyorum,
Daha önce hiç kimseyi sevmediðim yanlarýmla…
(Ve öyle güzelsin ki içimde, biraz daha güzel sözler toplamalýyým cennetten…)