mahkumiyet

düþünemiyorum...
duygularýn mahkum olduðu bir dünyada,
her þeyi sýklaþtýrýyoruz üst üste
sabahlarýna kadar inleyen damlar.
batýþýný izliyorum günün
yaðmurun eþliðinde
düþünüyorum...
avuçlarýmdan uçan kuþlar geliyor aklýma.
ýslýk çalan,rüzgara karýþan naralar.
zamansýz kahkahasýný dinliyorum.
bu düþünce deryasýnda.
hunharca harcanýrken zaman.
hassasiyetleri unuturuz.
yaðmur sonrasý çimlere çið düþer.
güneþin doðuþuna kadar.
sessizce gizleniriz o düþünce deryasýnda.
bir gün toplanýp gideceðiz buralardan.
hayallerimize doðru koþarcasýna.
ürperiyorum düþünürken.
tüylerim diken, diken oluyordu.
avucumda uçup gitmeye hazýr kuþ gibi.
çýrparak kanatlarýný sonsuz maviliklere.
gökyüzünde fiðürler çiziyordu
öperek gökyüzünü.
yaðmurun çisildemesi ile ýslanýrken.
duyduðum hassas fýsýltýlar.
sessizliðini kucaklayan kulaklarýmda ölüyordu.
geceyi öpen dudaklar.,
aþka olan düþkünlük.
zamaný öldüren düþüncenin rengi.
mavi mi yoksa yeþil mi.
her kýyýsýnda mahkumlarý var.
bu dünyanýn,
hayallerimiz kalbe sýðmýyor iþte
askýda kalan düþünceler.
duvarlarda yazýlan onca yazýlar.
siyah duvarlara yazýlanlarý okuruz o karanlýkta
damlarýnda duvarlarýnda hala çýðlýklar duyulur.
geçmiþten kalan.
mahkum edilirken düþünceler.
o damlar inlerken
hala acýlar yaþanýyordu.

Mehmet Demir
26.11.2021 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: