Gidiyorsun ardýnda sürükleyerek güneþi.
Bir karanlýk býrakýyorsun penceremin kenarýna,
Bir de unutulmuþ çiçekleri.
Gidiyorsun ve mülteci oluyorum topraðýma.
Ýlk defa görüyorum bu kenti.
Tanýdýðým bu yüzleri, ilk defa.
Her gidiþinde bir bulut çöküyor gökyüzüne,
Damlalarla resmediyor gidiþindeki sessizliði.
Sen gidiyorsun ve aðrýlý bir acý kalýyor ellerimde.
Neye dokunsam acýyla yoðruluyor,
Nereye gitsem bir ah kalýyor geriye.
Ve þimdi dönme, alýþtým yýlllarýn sessiz geçmesine.
Alýþtým kurumasýna çiçeklerin,
Tatsýzlýðýna meyvelerin.
Bu topraða, bu yüzlere, seni geri getirmeyecek yollarý izlemeye.
Alýþtým güneþsiz mevsimlerin sensiz geçmesine.
Biliyorum,
Saðýr bir dünyada çýðlýk atýyorum.
Ama anla beni.
Huzursuz bir gökyüzüyüm.
Göðüm bulanýk, bulutlarým siyah.
Ýçimde fýrtýnalý bir saðanakla,
Yüzümde, býraktýðýn o gizle yaþýyorum.
Ýçimde bir yerlerde çocuklar aðlýyor, susturamýyorum.
Kimisi öksüz, kimisi sevgisiz, kimisi terk edilmiþ.
Kucaklýyorum hepsini bir bir.
Daha da büyüyorum, daha da karanlýk oluyorum.
Anla beni.
Eski kafalýyým biliyorum.
Pek anlamam böyle þeylerden.
Ama sen anla n’olur.
Yoksun. Ve yoksulum bu yüzden.
Henüz adýný koyamadým bu bekleyiþin.
Henüz inanamadým var olmadýðýna.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.