Kuş Yalnızlığı

Merhamet edip güldüðün zamanlarda yaþadým çocukluðumun en güzel çaðlarýný.
Ardýndan uzun uzun bakýp söyleyemediklerimle kalakaldým hep.
Bir kuþ yalnýzlýðýna büründüm o zamanlarda.
Yüreðim çýkýpta yerinden, yüreðine konmaya çalýþýp düþerdi hep.
Ellerine dokunan bir gül yapraðýný tutup, göðsümde kuruttum.
Kuru bir yaprak ne kadar yeþertirse insanýn içini, onca yeþerdim.
Ay’a tutuldum, güneþi görmedi yüzüm.
Ve görmedi gözüm, yüzünden baþka yüzü.
Razý olsa gönlün gönlüme bir bayram sabahý.
O sabaha bir çocuk gibi uyansam, giyinse kalbim bayramlýklarýný.
Ve kucaklasa alemi, öpse göðü.
Varlýðýna þükrettiðim her sabah,
Bir güle selam verdim.
Bir karanfille arkadaþ oldum.
Bir kuþa merhaba dedim.
Eskimiþ ve unutulmuþ bir þiiri yoldaþ eyledim kendime.
Adýn geçmiyordu ama þöyle diyordu þair ;
"Bir nefeslik can kalsaydý sana üflerdim canýmdan."
Sen bildim, sevdim.

Volkan Ýnal
Sosyal Medyada Paylaşın: