kýyýda bir kafede oturup vapurlarý seyrettim bozkýrdým ekin baþaklarýyla, ahlatlý tepelerle denizin dalgalarý ýslattý tenimi bir sigara yakardým, içseydim eðer aramýzda uzayýp giden mesafelere
seni düþündüm bu sonsuz mavilikte deniz deðin mavi, sýcacýk gülüþünle bir þarký yapardým, çizerdim yüzünü bulutlarla güneþin arasý bir yere aramýzda bir sürü türbülanslar olmasa
gerçeðin düþünde kaldým, düþün ýradý oysa kýsaydý aramýz iki harf arasýndan daha sana iðne batsa ben duyardým yakana ildiðin kýrmýzý karanfil bendeydi kokusu el uzatmadan
ayný yöne bakmak ne güzel bir vapurun tenha güvertesinden cümle yolculara selam gönderip huzurlu bir akþamýn telâþsýz sesinden
ve sesini dinlemek kaygýlarý unutup uyanacaðýný bilerek senli günlere
bir tarla gibi kaldým hasat edilmemiþ sapanla kuþ vurdu çocukluðun bozkýrda yeni ayakkabý alýnmýþ gibi bayramda seni uyandýrýyordum sevinçle günaydýnlý sabahlara geç kalmýyorduk yaþamaya düþ bu ya bütün hayatlarýn lâmbalarý yanýyordu..
25. 07. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.