hoşça kalın

hoþça kalýn benim daðlarým, ovalarým,bozkýrlarým
hoþça kalýn baraðým, bozlaðým, hoyratým
diyarlar gezen lalelerim,güllerim.
dört mevsimin yaþandýðý cennet yurdum.
yokluklarýn koynuna mahkum edildiðim yerlere gidiyorum.
karanfillerin solmadýðý ana ocaðým.
zeytin dallarýnýn kýrýlmadýðý uzaklara gidiyorum.

gök yarýlýyordu sanki bulutlar titreþirken
her yerde ayný ses yankýlanýyordu.
þimþekler çakýyordu üst üste.
günahýn koynunda yatanlar uyanýyordu uykudan.
sallanýyordu her yer her þey sallanýyordu.
bulutlar aðlarken toprak seviþiyordu sevgiliyle.

ya denizler nasýl þimdi kim bilir
ne olur Allah’ým çýldýrýp kabarmasýnlar.
sükut Allah’ým ne olur sükut.
çocuklu annelerin fýsýldadýðý ninniler gibi olsun.
çok uzaklarda caným yanýyor.

sürgün edilen bedenim
yumuþak dalgalara bile direnemezken.
ne olur duamda ki dileðim ol.
bir kezde benim için aðla gökyüzü.
sessiz ve sakin.

ne olur gitme, daha çok erken.
bilirsin zordur senden ayrýlmak.
ayrýlýyorum iþte,
sol yanýmdaki o derin acýyla.
diner mi göðsümdeki bu sancý bilmem.

hoþça kalýn doðduðum yerler
karanlýk gecelerin sürmeli gözlü insanlarý
azgýn fýrat, mahzun barak hoþça kalýn.
suya hasret topraklar
yaðmur duasýna çýkan insanlar
kýrýlmýþ zeytin dallarý hoþça kalýn.

vedasý zordur sana olan duygularýmýn
her anýsýnda tekrarýný yaþadýðým o yerler.
her ilmeðinde seni gördüm
her renginde sen vardýn
kerpiç duvardaki sývalarda hala izlerin var.
her bakýþta yeniden yaþýyorum o anlarý.

kuzularýn sessizliðinde büyüyordu bulutlar.
gökyüzü karardýkça boðuluyordum sanki
þimþekler çakana kadar derindi sessizlik
gökyüzü aðlarken
topraðýn sevinç gözyaþlarýna karýþýyordu
öpüþüyordu yerle gök.

uzaklara bakýp seni düþlerdim.
mavi gökyüzünde dolaþan beyaz bir kuþ gibi.
nereden baksam seni görüyordum
ruh halim hep böyleydi.
bazen sevecen dim bazense haddinden fazla öfkeli.
öylece akýp giden fýrat hoþça kal.

bazen dokunulacak kadar yakýn
sevilmek içinse hala sabýrsýz görünüyordun
karanfil çiçeði gibi güzeldin.
gelincik kadar narin
yanaklarým ýslanýrken gözyaþlarýyla
kendime geliyordum.

kaybolup giden, biten bir rüya gibisin.
kaderin çizdiði o çizgide yürüyorum.
keder devam ederken.
veda ediyordum
hoþça kalýn diye haykýrýyordum.

seni seviyorum doðduðum yer.
anayurdum vataným.
uzanan zeytin dalým hoþça kal.
pembeleþmiþ fýstýk aðaçlarý
yeþile boyanmýþ barak
hoþça kalýn.

Mehmet Demir
24.04.2021 Gaziantep
Sosyal Medyada Paylaşın: