Zincire geçirilen uykular
eli böðrümde ah’larý dövüyor gün
sefil ömrüm anýlarýn siyahýnda
....
ve kalemimin ucunda zavallý yol
bakýnca sözlerime anlayamaz beni kambur adamlar
parçalanýr göðsüm
sizi her dizeden çýkarýrým
ateþ dansýnda tükenmeyen vakit baþlar
içimde binlerce tekrarlar ruhumda þair uyutur
yorgunluðumu sakinleþtiren denize dökerim pýnarlarýmý
çünkü,
rüzgara sokulan çocuklar benim yüzüm
durgunluðun saadetinde vurulurken nur çiçekler
aþkýn dizinde sözün eridir seviþmeler
yaramaz ilkbaharýn tahtýna çarparken
heybetli kuþlarý ürkütürüm
aðzýmda gök kýrbaçlar dilimi
türlü hayaller görürken geçmiyor günler aynada
yanýmda hep yabancý
Iþýða hasret dolarken
dertleniyor odamýn duvar gölgeleri
yüzümü çevirip dirsek atsam güneþe
geberse çýldýrasýya karanlýklar
ki,
durdukça kýrýlýyor mor dallarýn salkýmýnda bahar
ihtiyar aðaçlar devriliyor üzerime sonra
Ýrili ufaklý taþlar yaladýkça tenimi
baþým öne eðilme
Anneler ölür
ve tüm küfreden sesler
kurþun terine atarken gözlerimi
kederim geceden de kara
kývýrcýk saçlarým gülerken
nefesimi duyuramadýðým gurbetin koynuna susmalýyým
ve yaðýz bir ata bindirmeliyim özgürlüðü
korkular titrerken
köþe baþý bir söðüt çeþmesinde dinlenir bedenim
sis yangýndan kaçýrdýklarým geriye dönmez
sevmelidir beni bahtým
Ýnleyen karanlýk emzirirken dakikalarý
zincire geçirilen uykular sarsýyor
þehirler yýkýlýyor fýrtýnama
soðuk iliklerimde ölüm büyüyor
Sýrtýmda Ýstanbul
.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.